Terwijl ik geniet van het gezelschap om mij heen en kijk naar de twee vrouwen betrap ik mij opeens op de gedachte;’Dit ga ik nooit hebben.’ Ik zie hoe moeder en schoonmoeder grapjes met elkaar maken en lachen met elkaar. En dat vind ik mooi om te zien. Maar toch bespeur ik een gevoel van verdriet in mij. Gauw stop ik dit weg, maar onderweg naar huis overvalt het mij toch weer. En terwijl ik de tranen voel opkomen ben ik ook boos. Want dit is niet de eerste keer dat ik voel dat mijn familie niet compleet is. Uiteraard is dit een gevoel wat veel dieper zit en niet gelinkt is aan deze enkele momentopname.
Buitenstaander
Op mijn 8e ben ik vanuit Italië verhuisd naar Nederland. Dit is waar dat gevoel geboren is. Een groot gedeelte van mijn beeldvorming over hoe familie ‘hoort te zijn’ komt van de tijd dat ik daar heb gewoond. Verjaardagen waren altijd met familie en vrienden, feestdagen en andere belangrijke momenten. Maar ook uitstapjes waren geregeld met mijn peet oom en (inmiddels overleden) tante en neven. Omdat mijn peetoom mijn zusje en mij vaak naar school bracht samen met mijn neven zagen we elkaar praktisch iedere dag. Het is dan ook niet zo gek dat deze neven meer als broers voelen. Zelfs nu jaren later zonder elkaar vaak te zien is dat gevoel voor mij hetzelfde gebleven.
Natuurlijk kwamen wij toen we nog op Italië woonden naar Nederland op familie bezoek maar dat is anders. Het is anders om daadwerkelijk in hetzelfde land of zelfs dezelfde woonplaats te wonen en elkaar geregeld te kunnen zien en momenten van elkaars leven mee te maken. Dus toen wij hier kwamen wonen moest dat naar mijn beleving van de grond af aan opgebouwd worden. En dat is niet makkelijk wanneer je de eerste 8 jaar van je leven niet écht aanwezig bent geweest. Ik voelde mij oprecht een buitenstaander.
Door de jaren heen groeide dit gevoel van mij nergens bij voelen horen. Door de valse start in Nederland, maar inmiddels ook door het niet meer aanwezig zijn in Italië. Want waren we op vakantie in Italië, dan voelde dat oprecht als thuiskomen wat snel gevolgd werd door;’Over twee weken ben ik toch weer weg.’
En dus nam ik mij voor dat mocht ik zelf ooit kinderen krijgen zij dit gevoel nooit zouden ervaren. Mijn kinderen zouden zich volwaardig lid van de familie voelen. Maar belangrijker, zij zouden geen ‘gescheiden’ (door afstand) familie krijgen.
‘Wat moet ik met een vakantie adres in het buitenland? Mijn familie wil ik dicht bij mij hebben, niet als vakantie bestemming?!’
Mijn ideaalbeeld viel in duigen
Flashforward naar het moment dat ik al wat jaren met Emile samen ben en verneem dat zijn ouders naar het buitenland gaan verhuizen. Iedereen was dol enthousiast. ‘Wat leuk dan heb je altijd een vakantieadresje.’ Op die momenten lachte ik vriendelijk, maar wat had ik graag willen gillen;’Flikker toch op met je vakantie adres! Ik wil mijn familie op acceptabele rijafstand hebben. Het liefst op fietsafstand. Wat moet ik met een vakantie adres in het buitenland? Mijn familie wil ik dicht bij mij hebben, niet als vakantie bestemming?!’
Maar erger nog, dat hele beeld wat ik voor mijn eigen kinderen (die op dat moment nog niet eens geboren waren) had viel compleet in duigen. Ook zij zouden nu dus familie in het buitenland hebben. Niet regelmatig bij opa en oma over de vloer komen. Geen logeerpartijtjes. Geen oppasmomenten. Geen momenten waarbij ik mij groen en geel erger aan het feit dat de kinderen weer eens veel te veel snoep hebben gekregen, maar ach daar zijn het opa en oma voor dus het is toch ook wel weer OK. Gewoon de cliché dingen.
‘Maar je kunt toch videobellen?’ Ik gok dat enkel mensen met familie in het buitenland kunnen beamen dat videobellen het niet goed maakt. Ja je kunt met elkaar praten. Maar bouw je er echt een goede band mee op en ben je daadwerkelijk echt aanwezig in elkaars leven? Ik ben van mening van niet. En dat is mijn mening en mijn eigen ervaring. Zelf heb ik het nodig om fysiek aanwezig te zijn bij elkaar, knuffelen, iemands energie voelen. Maar wie weet dat het voor anderen wel werkt, voor hen ben ik oprecht blij.
Maar ik gun het mijzelf ook
Terwijl ik zo stil sta bij het feit dat mijn kinderen een fractie zullen gaan meekrijgen van wat ik heb meegemaakt en ik daar misschien zelfs ook onbewust om heb gerouwd, vergeet ik mijzelf. Ook ik heb geen schoonouders aanwezig. Zij krijgen niks in levende lijve mee van hoe wij hun kleinkinderen opvoeden, van hoe ik met hun zoon leef, hoe wij samen als stel zijn. Tijdens feestdagen en verjaardagen zullen we niet samen zijn als volledige familie. Emile zijn kant en de mijne. Tijdens de verjaardag van onze kinderen zal ik dus niet mijn ouders en schoonouders een vluchtige blik van trots met elkaar uit zien wisselen wanneer er ‘lang zal ze leven’ gezongen word en hun kleinkinderen de kaarsjes op hun taart uitblazen. En dat doet pijn.
Opnieuw denk ik aan het moment dat ik de twee vrouwen, moeder en schoonmoeder zo met elkaar zie. En ik gun het mijn vriendin zo ontzettend. Maar ik gun het mijzelf ook.
No Comments