Hoewel ik eerder over mijn zwangerschap van Tobias heb geschreven (de ‘Geheime Blog’ serie kun je hier terug lezen) en ik het al heel wat vond dat ik überhaupt iets op papier durfde te zetten dekt het achteraf gezien totaal niet de lading van hoe ik mij destijds écht heb gevoeld. Ik was nog te bang om bepaalde dingen te delen en er heerste een enorme schaamte op dat moment. Nu meer dan een jaar later wil ik het toch delen. Een zwangerschap wordt vaak geromantiseerd maar het is lang niet voor iedereen een positieve en mooie ervaring. Met deze blog wil ik graag weer een klein stukje taboe doorbreken. Ik zou het waarderen als de reacties respectvol blijven. Bij deze mijn verhaal:
Angst voor de zwangerschap
Ik zag er echt tegenop om opnieuw zwanger te zijn. Mijn zwangerschap van Olivia was namelijk al geen pretje. Zou ik het nu dan wel redden om de hele dag door over te geven en er ook nog voor Olivia te zijn? En mijn werk? Moet ik weer rekening houden met in het OV overgeven, constant op stap zijn met plastic zakken en opletten dat ik niet flauw zou vallen hier of daar? Maar ook andere dingen kwamen naar boven. Ik was opeens ontzettend bang om onwijs aan te komen en de kilo’s na de zwangerschap er niet meer van af te krijgen. Dat ik na de bevalling niet meer de vrouw zou zijn waar Emile op was gevallen.
Ziekenhuis opname
In Juli 2019 had ik een positieve test in mijn handen. In plaats van blij te zijn vertrouwde ik het niet. ‘Ben ik wel echt zwanger? Ik heb nog helemaal niet overgegeven? Is de baby wel in orde?’
Er gingen wat weken voorbij en net toen ik begon te accepteren dat iedere zwangerschap anders kan zijn en je dus ook prima zwanger kunt zijn zonder over te geven hing ik boven de wc. Dit ging van 1 keer, naar 2 keer, naar 3 keer en voor ik het wist had ik al 5 dagen geen eten meer binnen gehouden. Maar ook geen water. Letterlijk álles kwam eruit, zelfs mijn eigen speeksel. Dit was nog heftiger dan toen ik zwanger was van Olivia.
Eigenwijs als ik was dacht ik dat ik heus nog wel even kon afwachten tot het beter zou gaan, maar dat werd het niet. Ik zakte door mijn benen, viel half weg en had zo’n ontzettende dorst dat ik het water alleen maar door mijn mond liet lopen om het idee van drinken te krijgen. Ik was zo bang geworden om te eten en te drinken want ik wist inmiddels hoe alles proefde als je het weer uit zou spugen. Maar ook begon ik afkeer te krijgen tegen eten omdat ik wist dat ik het met een half uur weer boven de wc zou hangen. Dus waarom zou ik überhaupt nog eten?
Na aandringen belde ik uiteindelijk toch de verloskundige. Zij liet mij gelijk langskomen en na een urinetest bleek al snel dat ik was uitgedroogd. Dus werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Ik bleef een middag en kreeg in een rap tempo vocht naar binnen via het infuus. De volgende dag moest ik mij weer melden. Daar waar ik dacht dat ik na de infusen weer naar huis mocht werd er gezegd dat ik opgenomen ging worden. Het overgeven stopte niet en dus kreeg ik een van de zwaardere medicaties hiertegen. Gelukkig hielp dat een beetje. Net genoeg om wat eten binnen te houden en de artsen doen besluiten dat ik naar huis mocht. Dit was na 2 of 3 nachten dat ik in het ziekenhuis had gelegen.
Ik voelde mij zo ontzettend beroerd en zwak. Maar ook boos. Want waarom liet mijn lichaam mij zo gigantisch in de steek. Waarom kon ik niet gewoon die zwangerschap hebben zonder deze klachten? Nu kon ik wéér niet op een leuke manier vertellen dat ik zwanger was. Veel tijd en ruimte was er niet echt om gehoor te geven aan die gevoelens want ik ging al snel in de overlevingsmodus.
Donkere gedachten
Bij thuiskomst ging ik door met de medicatie tegen het overgeven maar voelde ik mij nog steeds ontzettend zwak. Niks wilde lukken, ik lag alleen maar op de bank en de enige beweging die ik kreeg was van de paar stappen die ik zette om naar de wc te gaan en s’avonds naar boven naar bed lopen.
Doordat ik helemaal niks deed overdag begon ik s’nachts heel slecht te slapen en raakten mijn ritme en lichaam nog meer van slag dan dat het al was.
Langzaam aan voelde ik mezelf wegglippen. Het vrolijke, het positieve, strijdlustige dat begon steeds minder te worden. Ik voelde mij lusteloos, nutteloos en een blok aan het been. Werken deed ik niet meer op dat moment, ik kon niet zorgen voor Olivia, het huishouden kon ik niet doen en een fijne vrouw voor Emile was ik ook niet meer. Wat was ik dan nog wel? Helemaal niks. Ik voelde mij oprecht waardeloos. Omdat ik echt helemaal niks kon, wilde ik niemand tot last zijn en ik schaamde mij zo intens voor mijn situatie dat ik daarmee eigenlijk ook niemand wilde zien. Maar tegelijkertijd voelde ik mij heel eenzaam.
“De hormonen hielpen ook niet mee want ik werd verbaal ook agressief. Ik heb de meest vreselijke dingen geroepen.”
De bijwerkingen van de medicatie tegen het overgeven werden heftiger. Ik begon migraine te krijgen en ik voelde mij gedrogeerd. Mijn lichaam deed al niet meer wat het moest doen, nu begon mijn hoofd ook alle kanten op te gaan. Dit heb ik oprecht als heel heftig en eng ervaren. Want ik kreeg hele nare gedachten, donkere gedachten. ‘Stel dat al deze medicatie er voor zorgt dat ik een miskraam krijg, dan word ik weer mezelf.’ De hormonen hielpen ook niet mee want ik werd verbaal ook agressief. Ik heb de meest vreselijke dingen geroepen. Dat ik dat stomme rotkind niet meer hoefde als het zou betekenen dat ik mij zo zou voelen. Nu ik dit opschrijf stromen de tranen over mijn wangen want ik realiseer mij hoe ver heen ik was. Ik was totaal mijzelf niet meer. Ik kan mij er nu totaal niets meer bij voorstellen dat ik zo heb kunnen denken want ik hou ontzettend veel van Tobias. Van allebei mijn kinderen!
(De heftigere gedachten deel ik bewust niet omdat ik dat te pijnlijk vind)
Lang heb ik gedacht dat ik een pre-natale depressie heb gehad, en misschien was dat ook wel het geval. Daar zal ik niet meer achterkomen. Toen ik de schommelingen in mijn emoties begon te herkennen heb ik met lood in mijn schoenen uitgesproken aan de receptioniste van de verloskundige praktijk dat ik donkere gedachten had, hier werd begripvol op gereageerd. Dat het niet zo gek was dat ik zo dacht omdat ik zo’n rot zwangerschap had. ‘Oh OK’ dacht ik. Echt lekker zat het mij niet maar ik vertrouwde erop dat zij het wel zouden weten. Zij zullen wel weten wanneer het echt gaat om een prenatale depressie.
Lock down & Corona
Maart 2020. Corona begint steeds dichterbij te komen en we gaan in lock down. Net op het moment dat ik mij eindelijk wat fitter begin te voelen en ook wat meer mijzelf, zit ik opeens wéér aan huis gekluisterd. Ik ben ontzettend blij dat ik nog net voor de lock down een babyshower heb gekregen. Dat was voor mij op dat moment het enige feestelijke aan mijn zwangerschap.
Weer kan ik geen kant op maar deze keer niet omdat mijn lichaam niet wil maar omdat we niet mogen. Ik voelde mij opgesloten. Letterlijk want we zaten verplicht thuis, maar ook figuurlijk want mijn lichaam had mij niet zolang ervoor ontzettend in de steek gelaten en nu ik in mijn laatste trimester zat werd het pittiger om de normale redenen. Maar ik had dat nare begin nog helemaal niet verwerkt. Die woede en dat verdriet zaten er nog steeds maar ik kon het niet kwijt. Ik hield mij voor dat het wel zou verdwijnen zolang ik maar door bleef gaan en mij zou focussen op de eindstreep.
Maar die eind streep leek steeds te verschuiven. Want steeds als ik dacht dat ik er was veranderde er weer wat.
De hele zwangerschap heb ik toegeleefd naar een denkbeeldige eindstreep. In het begin was het het overgeven. ‘Nog even volhouden tot de 4e maand, dan kun je weer wat eten.’ Had ik dat punt bereikt kreeg ik er mentale problemen bovenop. En dus creëerde ik weer een denkbeeldige eindstreep. ‘Hou vol dit gevoel kan niet voor altijd duren.’ Toen ik fysieke pijn kreeg en mij realiseerde dat ik eigenlijk te vroeg weer terug aan het werk was gegaan maar ik mij niet wilde laten kennen maakte ik er weer een. ‘Kom op nog een paar weekjes dan heb je verlof en kun je eindelijk rusten en ook leuke dingen doen voor de komst van de baby.’ En daar was dus de lockdown. Wéér verschoof die eindstreep.
April 2020. De regels voor het bevallen in het ziekenhuis worden aangescherpt en zo ook voor de kraamweek.
Op dat moment was mijn gevoel van hoop behoorlijk gezakt. Mijn zwangerschap en alles er omheen was allemaal totaal niet gegaan zoals gehoopt of gepland dus gaat er weer wat fout? Pff ach, joh kan er ook nog wel bij. Het enige wat ik op dat moment nog zeker dacht te weten verviel nu dus óók. Namelijk een ziekenhuis bevalling. Het zou niet zeker zijn of dat zou lukken want als de artsen opgeroepen zouden worden voor de IC in verband met de Corona patiënten dan zou er simpelweg geen plek zijn. Maar ook was de angst op dat moment zo aanwezig dat ik mijn kind in gevaar zou brengen door in het ziekenhuis te bevallen dat ik nu helemaal blanco dacht. ‘Weet je het kan me allemaal geen ene moer meer schelen. Ik zie het wel op het moment dat de weeën beginnen wat ik beslis. Wil ik thuis blijven doe ik dat, wil ik naar het ziekenhuis dan ga ik naar het ziekenhuis.’
De bevalling
Het werd het ziekenhuis, en hier kan ik nu wel om lachen. Want mijn hemel wat heb ik gegild. Stel dat ik thuis had bevallen dan had ik de hele buurt wakker gemaakt! Wat een afgang. Maar wat een pijn had ik en dat terwijl ik vind dat ik best wel wat kan hebben. De pijn van de weeën was gelijk heel heftig. Bij de bevalling van Olivia had ik ook last van de weeën maar kon ik de pijn nog een soort van weggrommen door op mijn tanden te bijten. En ook van de bevalling zelf heb ik vrij weinig gevoeld, zonder pijnbestrijding. Maar bij deze bevalling was dat compleet het andere uiterste. De ontsluiting wilde ook maar niet vorderen.
Toen de verloskundige thuis kwam zat ik op 5 cm en dacht ik nog; ‘Yes, als we in het ziekenhuis zijn dan zal ik vast wel op iets van 7 cm zitten en dan gaat het snel.’ Maar nee. In de auto verging ik al van de pijn. Het naar binnenrijden in het ziekenhuis in de rolstoel was ontzettend ongemakkelijk. Ik kon gewoon geen houding meer vinden. Ik mocht op bed gaan liggen en de ontsluiting was nog steeds 5 cm. ‘Serieus?! Waar heb ik al die pijn g*dverd*mme voor gehad dan tijdens de rit hierheen?!’ Ik vroeg direct om pijnbestrijding want ik wist nog dat als ik bij de 7cm ontsluiting zou zitten het niet meer gegeven zou worden. Dus kreeg ik een monitor omgebonden om mijn buik. Ik moest nu een half uur wachten.
Mijn vliezen waren nog niet gebroken en werd er bedacht om dat te doen omdat het meestal hierna wel sneller gaat.
“Weer vroeg ik om pijnbestrijding maar die kwam niet.”
Weet je nog die denkbeeldige eindstrepen waar ik het eerder over had? Deze hield ik nu dus ook weer aan. ‘OK hup rag die naald maar naar binnen en breek die vliezen dan gaat het sneller’. Maar nee hoor er kwam geen naald. ‘Misschien kun je plassen soms wil dat ook helpen’ werd er gezegd. Ik kon met moeite van het bed komen maar toen ik stond heb ik het uitgeschreeuwd van de pijn. Ik wilde wel naar de wc lopen maar het lukte mij niet. Plus ik hóefde helemaal niet naar de wc! Dus weer terug op het bed. Katheter werd ingebracht. ‘Nee de blaas is leeg..’ Dus uiteindelijk toch doorgeprikt.
Weer vroeg ik om pijnbestrijding maar die kwam niet. In plaats daarvan kwam er een andere verloskundige die ook even wilde voelen hoe ver ik was. ‘Wel ja joh voel jij ook maar even, zolang je die pijn maar weg gaat nemen voor me’ mompelde ik in mijn hoofd . Ze voelde en ze zei dat ik al op 9cm zat. ‘Ooh dan hoeft die pijnbestrijding niet meer dan komt mijn kindje bijna’ dacht ik. En dus maakte ik mij mentaal klaar voor de eindstreep. Nu is het dan echt bijna voorbij. Straks heb ik mijn kindje in mijn armen en verdwijnt die pijn als sneeuw voor de zon.
Mijn eigen verloskundige wilde nog een keer mijn ontsluiting nakijken en zij gaf aan dat ze het niet eens was met die 9cm en dat ik nog maar op 7cm zat. Ik kan op dit moment niet meer goed praten maar ik weet er nog stellig uit te gooien dat ik dan wel nú die pijnbestrijding wil want ik krijg pers weeën en die kan ik absoluut niet meer tegenhouden.
Ik zal niet tot in detail treden wat ze daarbeneden hebben gedaan, maar er kwam nóg meer pijn bij dan ik al had. Net op het moment dat ik denk pijnbestrijding te krijgen word er opeens gezegd dat ik mag gaan persen. Maar het wil niet lukken. Wanneer ik de perswee heb daalt Tobias goed naar beneden maar is die wee weg schiet hij weer terug. Zelf heb ik er niet veel meer van meegekregen, ik weet alleen nog dat er uiteindelijk een knip gezet moest worden want gebeurde dat niet dan kwam de baby in gevaar en zou het een spoedkeizersnede worden. Hier kan ik mij ook niet veel meer van herinneren. Emile vertelde achteraf dat de kamer opeens snel gevuld was met andere doktoren en de sfeer paniekeriger werd.
Hoera een zoon!
Daar ligt hij dan bij mij, onze kleine Tobias. Wat is hij mooi. Een zoon!
Omdat de bevalling zo heftig was moet Tobias een nacht in het ziekenhuis blijven. Even wordt er genoemd dat hij naar de intensive care afdeling moet maar dat hij dan naar een ander ziekenhuis moet want ons ziekenhuis zat vol. Gelijk heb ik een blok in mijn maag, en dus hup die overlevingmodus weer aan. Onbewust inmiddels. Dit kan ik nu pas na een jaar herkennen.
Ik dacht nog dat wij dan Tobias mee zouden mogen nemen in de auto en naar het andere ziekenhuis konden rijden. ‘Neee! zei de zuster. Je gaat per ambulance hoor.’ Nou dat klinkt wel heftig dacht ik. Gelukkig zijn de testuitslagen van Tobias goed genoeg dat hij uiteindelijk niet meer overgeplaatst moet worden.
Tobias en ik blijven een nachtje in het ziekenhuis en mogen de volgende dag gelukkig weer naar huis.
Ik heb zo vaak naar Emile uitgesproken dat ik het écht een heftige bevalling vond, het had flinke indruk op mij gemaakt. Dat het iets is waar we de komende weken denk wel vaker over gaan praten om het te verwerken. En dat gebeurde.
Als ik nu achteraf tips zou mogen geven voor familie en vrienden van een vrouw wie een soortgelijke zwangerschap heeft is het toch wel; toon interesse, ga bij haar langs, stel haar gerust dat het totaal niet uitmaakt dat ze erbij ligt als een vaatdoek. Je hoeft geen uren op bezoek, het feit dat je er bent is al ontzettend waardevol.
No Comments