Deze blog stond al een stuk eerder op de planning, maar aangezien ik op dat moment niet echt een duidelijk beeld kon schetsen heeft hij even op zich laten wachten. Maar goed hier is hij dan en vandaag klets ik je bij over mijn ervaring met 2 kinderen.
Daar was hij dan
Met 40 weken en 2 dagen kreeg ik het gevoel dat ik echt nog wel even wat foto’s van mijn buik moest maken. En het liefst ook een paar met Olivia erbij. Opeens werd mijn opruimdrift nog intenser en dat was blijkbaar niet voor niets. Want met 40 weken en 3 dagen werd Tobias geboren. Op 5 April 2020. Een zoon!
De overgang van 1 naar 2 kinderen
Wat ik met zekerheid kan zeggen is dat de gebroken nachten in het begin echt wel een stuk pittiger waren. Daar waar je je met 1 kindje nog om kunt draaien na de ochtend fles ging dat in ons geval niet. Olivia stond namelijk om 07:00 vrolijk weer vol energie voor onze deur. Klaar om de dag te beginnen. Ja toen heb ik echt wel een paar keer gedacht:’Nee, nee het is nog geen 07:00, ik wil slapen!’ Of als ik na een week lang zonder al te veel slaap gehad te hebben discussies moest gaan voeren met mijn kleuterpuber waarom er geen chips/koek/snoep gegeten mocht worden om 09:00 ‘s morgens gevolgd door driftbuien, ik tegen dingen aan liep of dingen liet vallen heb ik echt wel eens dramatisch met mijn hoofd omhoog richtend; ‘Ik ben moe, laat me met rust!’ willen roepen. Als je mij kent zou je er om kunnen lachen alleen als vreemde die enkel dat moment zou zien zou het iet-wat vreemd ogen. Dus houd ik mij maar in in het openbaar hea haha.
“Ik ben moe, laat me met rust!”
Apart van het nieuwe niveau van moe zijn, en echt het voelt als een ander soort moe zijn vind ik, moet ik zeggen dat ik de rest nog best goed vind gaan. Olivia is gelukkig niet jaloers. Juist het tegenovergestelde, ze vind het leuk om te helpen met de fles, gaat naar Tobias zijn kamer als hij huilt en wanneer ik naar beneden kom met hem in de ochtend zijn haar eerste woorden:’Heeeey droppie, kom maar bij je zus!’ Armen wijd om hem al aan te pakken. Superlief om te zien.
Dit maakt het voor mij dus wel makkelijker om Tobias rustig te kunnen voeden en hem te verzorgen.
Ritme vinden
Iets waar ik tegenop zag was mezelf in tweeën te delen, of wat zeg ik, meer dan tweeën. Het opnieuw leren van het combineren van alles, opnieuw een ritme vinden.
En ik zal eerlijk bekennen dat ik de start met twee kinderen door Corona echt als naar heb ervaren. Daar waar ik met Olivia iedere ochtend even naar de winkels liep voor de dagelijkse boodschappen en nog meer ondernemende kleine dingen. Ging dat nu helemaal niet. Want overal klonk ‘blijf thuis’. Een ritme creëren vond ik daarom best lastig. Dit begon pas weer een beetje te komen toen ik eenmaal begon met werken en Tobias inmiddels al naar de opvang begon te gaan.
“Ik zal eerlijk bekennen dat ik de start met twee kinderen door Corona echt als naar heb ervaren.”
Zo sta ik standaard om 06:00-06:30 op zodat ik rustig kan douchen en mij klaar kan maken voordat de kinderen wakker worden. Ook al werk ik nu vanuit huis kleed ik mij nog steeds of ik naar kantoor zou gaan. Het thuiswerken heeft het voordeel dat ik geen reistijd meer heb en dus kan ik Olivia en Tobias met de bakfiets naar de opvang brengen én nog steeds op tijd thuis kan zijn om in te loggen voor mijn werk. De kinderen vinden het leuk en ik krijg beweging. De bakfiets geeft mij ook zeker wel een gevoel van onafhankelijkheid en vrijheid omdat ik vrij simpel twee kinderen kan vervoeren. Maxi cosi erin, Olivia klimt zelf en hup we kunnen gaan. Superfijn.
Dit gevoel van het niet thuis gekluisterd hoeven zijn omdat je je lastig kunt verplaatsen helpt mij wel moet ik zeggen. We hebben trouwens gewoon een auto maar toch vind ik het voor de kleinere afstanden fijner om zelf ook in beweging te blijven maar toch beide kinderen mee te kunnen nemen.
Verder wisselen Olivia en Tobias elkaar redelijk goed af in zorg nodig hebben. En ergens scheelt het natuurlijk ook wel dat Olivia al 4 is en vrij zelfstandig is.
Conclusie
Om het dus samen te vatten; Hier en daar ben ik nog zoekende naar een ritme waarin ik genoeg rust en tijd voor mezelf in kan calculeren. En uiteraard heb ik echt wel dagen waarin ik te veel wil doen, het niet lukt en ik behoorlijk moet schakelen Van de vele errors in mijn hoofd. Maar qua zorgen voor en het combineren van twee kinderen valt het mij minder zwaar dan wat ik voor ogen had. Geen twee vingers in de neus, absoluut niet. Maar goed te doen. Met nog meer geduld dan voorheen. Dat wel.
No Comments