Mag ik mezelf gewoon weer terug?

Hormonen. Niet mijn beste vriendinnen. Mijn hemel wat vind ik ze tijdens deze zwangerschap zwaar zeg. Ik ben zó niet mezelf en ja daar ben ik eigenlijk wel klaar mee. Op het moment ben ik echt die typische stereotype zwangere vrouw. Het ene moment iemand echt een klap voor z’n hoofd willen verkopen en het andere moment weer janken omdat je jezelf schaamt voor je eerdere uitbarsting. Top die emotionele rollercoasters! Waarschuwing: Dit is een klaagblog. En ja uiteraard ben ik blij met het feit dat wij nog een kindje mogen verwachten, want nee het is niet iedereen gegund. Dit weet ik maar al te goed. Maar ik ben meer van het soort; mag ik de zwangerschap skippen en doorspoelen naar het moment dat ik mijn kindje in mijn armen krijg?

Geduld
Laat ik maar meteen beginnen met geduld. Of eerder het gebrek er aan. Ik kan nu echt heel weinig hebben. Te drukke ruimte? Of te veel geluiden tegelijkertijd én ook nog iemand die tegen mij aanpraat? Nee! Gewoon nee. Dat trek ik gewoon niet. Een lompe actie van mezelf of van iemand anders? Normaal zou ik denken ‘ach kan gebeuren’ of er gewoon om zou kunnen lachen; nee nu vind ik die persoon gewoon onwíjs dom en achterlijk. Daar waar ik van mezelf al niet hou van getreuzel en sloom gedoe is dat nu 10x zo erg. Ik krijg er gewoon serieus kortsluiting van. Zo ging ik net naar de winkels en dan ben ik al zwaar opgefokt van een ochtend met een peuterpubertje die alleen maar mij wil, maar waar het soms enorm mee kan botsen omdat we hetzelfde karakter hebben. Dan wil ze zelf wat doen en wil ik gewoon even door. Maar daar denkt zij dan uiteraard anders over. En dan moet ik zó mijn best doen om niet uit mijn slof te schieten, en ja dat gaat dan mis. Voel ik me een verschrikkelijke moeder. Huilend kind. Nóg een schuldiger gevoel. Goed, dan zitten we dus in de auto om naar de winkels te gaan en ik kom aan en het is er onwijs druk. Daar bouwt de frustratie dan nog meer op. Vervolgens zie ik dat er totaal geen beweging in zit. Reactie zonder hormonen;’Ach boeien ik heb geen haast, ik wacht wel hoor.’ Reactie met hormonen;’F*ck no, ik ga naar huis. Ik heb het he-lemaal gehad’ en dus draai ik om en ga ik naar huis. Om thuis vervolgens te janken van pure frustratie. En let maar op, morgen kan ik er dan weer om lachen en denken ‘Jeeeetje Kel, gaat ie lekker?’.

“Ik geef het zelf echt 100% toe, ík ben nu dat zwangere kreng.”

Emotionele rollercoaster
Wat een emoties kan een mens hebben, maar moet het elkaar zo snel opvolgen? Mag ik even wat bijkomen tussendoor? Pff, ik vind het soms oprecht vermoeiend. Woest zijn om letterlijk niks, dan nog geen 5 minuten later janken door schuldgevoel. Dan weer even later ontzettend de slappe lach hebben. Vervolgens word er een opmerking gemaakt die weer voor een error zorgt en húp daar begin je dan weer van voor af aan. Dit is iets wat ik echt niet gewend ben van mijn eerdere zwangerschap van Olivia. Ik snapte totaal niks van al die mannen die klaagden over hun zwangere vrouw en wat voor een kreng ze wel niet was. Maar nu? Oh ja! Ik geef het zelf echt 100% toe, ík ben nu dat zwangere kreng. Ik heb al genoeg uitspattingen gehad richting Emile waarin ik echt alles eruit gooi. En wat moet ik mijn best doen om ook niet tegen vreemden gewoon te roepen wat er in mijn hoofd omgaat. Loopt er iemand te sloom, of duurt iets te lang? Dan wil ik zó graag roepen;’Ja, duurt lang! Laat maar!’ Leuk joh zo’n kort lontje hebben..

Bolle buik
Uiteraard ben ik heus wel trots op mijn buik en vind ik het bijzonder dat er een baby in mij groeit, maar er zijn ook echt wel momenten dat ik denk;’Had ik mijn zoontje maar al in mijn armen’. Daar waar ik met Olivia haar zwangerschap pas op het einde een klein beetje last kreeg van bekkeninstabiliteit is dat nu al heel wat eerder. Ook ben ik veel sneller benauwd en vermoeid.  En slapen gaat al vanaf het begin niet van harte. Eerst omdat ik uren wakker lag en vervolgens om 06:30 pas weer slaap kon vatten en nu natuurlijk omdat mijn buik in de weg gaat zitten en ik een buikslaper ben. Maar lig ik te lang op mijn zij krijg ik weer last van mij bekken en word ik dus alsnog een paar keer per nacht wakker.
Als ik onrustig word ga ik opruimen en nu met de nesteldrang er bovenop is dat dus nog heftiger. Alles wil ik nu opgeruimd, weggegooid en gesorteerd hebben. En ja daar zitten dan soms ook de wat zwaardere klusjes bij zoals naar grof vuil gaan. Maar nu red ik het oprecht niet om alles meer te tillen en dus ben ik afhankelijk van hulp. Had ik al eens verteld dat ik dingen graag zelf doe, en niet dol ben op hulp vragen? Werkt niet mee aan mijn happy mood als ik dat dus wel moet doen.

En zo ben ik dus die verschrikkelijke zwangere vrouw die vooral alles zelf wil doen, zonder rust te pakken want ‘slapen vind ik zonde van mijn tijd’, een onwijs kort lontje heeft en ontzettend schommelt in haar emoties. Top!