Naar huis met een gipsbroek

Dit is een vervolg op een eerdere blog. Mocht je deze nog niet gelezen hebben, klik dan hier.

Eerste nacht in het ziekenhuis
Papa en ik spreken af dat ik de eerste nacht bij jou in het ziekenhuis blijf. Om 19:45 lopen wij jou kamer uit en je valt in slaap zoals je thuis ook normaal altijd doet. Wij lopen naar beneden en eten wat. Wat een heftige eerste dag vonden wij dit. Papa en ik zeggen elkaar gedag en ik schrijf de dag van mij af tot ik door een bewaker word gevraagd om mij te verplaatsen. Het is inmiddels 21:30 en ik zit op een bankje van een eet tentje, in het donker. Ik was zo opgegaan in het schrijven dat ik even mijn omgeving was vergeten.

Om 22:00 loop ik weer naar boven naar de afdeling. Zodra ik jou kamer in loop schiet je gelijk wakker en zeg je dat je klaar bent met slapen. Maar ik probeer je uit te leggen dat het heel laat is en we echt nog even moeten slapen. Ik lees nog wat Jip en Janneke voor, en we kletsen wat. Hierna val ik in slaap om vervolgens om 01:00 wakker te worden door de zuster die de medicijnen komt aanvullen. Ze zegt dat jij heel die tijd wakker bent geweest en rustig voor je uit hebt lopen staren. Hierna slaap ik zelf ook bijna niet meer en ieder uur zie ik voorbij komen.

Heftige dag
Het is 07:00 en ik besluit dat wij de dag maar gaan beginnen. Je hebt gister bijna niks gegeten en zegt dat je honger hebt. Ik dacht de ontbijtkar voorbij te zien gaan, maar helaas kwam die alleen aanvullen. Toch vraag ik of een van de zusters misschien achter nog crackers heeft liggen. En die krijg ik mee voor jou. Crackers met jam. Ik denk dat dit mij voorlopig nog wel zal bij staan als ziekenhuis ontbijt.
Omdat je nog steeds in je operatie schort ligt, vraag ik de zuster of zij mij wil helpen om jou om te kleden. Ik was je met een washand en uiteraard wil jij dit zelf ook doen. Je infuus word even afgekoppeld en we doen jou je unicorn jurkje aan. Zo, nu zie je er iets minder patiënt achtig uit.

Papa komt nu ook aan in het ziekenhuis en je Nonno en oma komen eventjes op bezoek. Het gaat goed tot het tegen het middag uur aan loopt, dan zien wij dat je helemaal gebroken bent maar je blijft stug volhouden dat je niet wilt slapen. Je vraagt of we een rondje kunnen rijden met jou bed. Maar omdat je nog aan de hartmonitor en het infuus zit met veel slangetjes is het nog niet handig om dat te doen.
In de middag mag de hartmonitor er af en dus gaan wij toch nog een rondje met jou lopen. We komen andere kinderen tegen en je kleurt eventjes, maar je vermoeidheid is duidelijk aanwezig en zicht baar.

“Wat is dit hartverscheurend om te zien. Jou paniek, je verdriet, je vermoeidheid”

Wij rijden je terug naar jou kamer waar je bijna in slaap valt. Maar steeds als je bijna wegvalt schrik je in paniek wakker en moet je huilen. ‘Ik val!’ roep je. En wij proberen jou te troosten. Je trekt mij helemaal tegen je aan en ik moet je vasthouden. Je valt weer bijna in slaap en net als ik denk dat je eindelijk de slaap hebt gevat schrik je op dezelfde manier wakker. Papa en ik wisselen elkaar af om jou te troosten tot je ons ook niet meer naast jou wilt hebben. Je duwt onze handen weg als wij jou willen aaien over je hoofd en we mogen ook niet meer naast je bed staan. ‘Je moet zitten op de bank!’ zeg je geïrriteerd. Wat is dit hartverscheurend om te zien. Jou paniek, je verdriet, je vermoeidheid.
Na twee uur hetzelfde riedeltje van bijna in slaap vallen en weer wakker schrikken te hebben gehad besluit je dat je wakker wilt blijven.

Omdat wij ons zorgen maken over je rust vragen wij of je niet iets kalmerends mag krijgen. En dit mag. Voor het slapen gaan krijg je dit. Deze keer blijft papa bij jou slapen. En hij laat mij om 23:15 weten dat je eindelijk in slaap bent gevallen. Tot 03:00 slaap jij vast en dan begint hetzelfde patroon als de middag ervoor. Bijna in slaap vallen en wakker worden.

Hoera je mag naar huis!
Het is nu Woensdag en als ik aankom in het ziekenhuis zie ik dat jou infuus is afgekoppeld wat zou betekenen dat je mee naar huis mag. En dit is inderdaad het eerste wat papa zegt. Wat een opluchting. Weg uit het ziekenhuis. Voorzichtig tillen wij jou op en zetten wij jou neer in de kinderwagen. Als wij beneden in de hal lopen val je al bijna in slaap, maar helaas blijf je nog steeds huilend wakker schrikken. Ook in de auto houd dit aan.
Papa en ik hopen dat je dit niet meer zult hebben als we thuis zijn.

Om 12:30 leggen wij jou op bed en je valt als een blok in slaap. Deze keer word je niet meer wakker. Maar slaap je 2 uur door. Wat zijn wij blij. Eindelijk kun je je rust pakken!
Na je middag dutje ben je al een stuk levendiger en wat is dit fijn om te zien.
De dag verloopt verder rustig en wij besluiten om jou vroeg op bed te leggen, in de hoop dat je ook vannacht goed zult slapen. Wanneer wij het avond ritueel doen met jou en weltrusten zeggen als wij bij de deur staan zeg jij:’Welterusten, en niet mijn kamer binnenkomen.’ Dit was voor ons toch wel duidelijk dat je het in het ziekenhuis vervelend gevonden moet hebben dat er ieder uur wel weer iemand aan je bed stond en jou kamer binnen kwam.
Opnieuw val je gauw in slaap en je slaapt aan een stuk door tot de volgende ochtend 08:15.

Hoe gaat het nu?
Er is nu een week voorbij gegaan en hij was pittig zat. Emile en ik hebben de eerste paar keren met het verschonen nog lopen klungelen. Mede ook omdat de wond nog wat opgezwollen was en er niet veel ruimte was om een luier tussen het gips te krijgen. Maar nu gaat het gelukkig allemaal al wat makkelijker. Het blijft natuurlijk wel bewerkelijk, maar we krijgen er meer handigheid in.
Ook doet Olivia het heel goed, ze klaagt niet over pijn en is voor het grootste gedeelte van de dag haar vrolijke zelf.
Uiteraard zijn er momenten van grote frustratie, zeker wanneer ze ergens niet bij kan komen of als wij niet direct reageren als zij ons roept. Maar dit is begrijpelijk.
Ze heeft inmiddels al wat op haar buik gespeeld, gekropen en begint haar loopfiets iets meer te gebruiken om zich te verplaatsen. Dit al een week na haar operatie, vind ik echt heel knap. Ik ben echt trots op haar!
Voor nu is het even aanpassen aan de situatie, creatief zijn met haar bezig houden maar ook met haar neer te zetten op de bank of in bed. Dit moet nu toch allemaal even anders. Maar het lukt.

Dankwoord
Nogmaals; voor iedereen die een berichtje, kaartje, cadeautje of contact heeft gezocht op wat voor manier dan ook. Ontzettend bedankt! Het was heel fijn om jullie steun op die manier gevoelt te hebben.