Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven over ons heupluxatie’avontuur’. Zo ben ik het uiteindelijk maar gaan noemen want het kreeg niet echt een einde. Vorig jaar Augustus 2017, mocht Olivia haar gipsbroek af en sinds Juni 2018 loopt ze zelfstandig. Hoewel we zagen dat ze anders liep dachten we dat het kon liggen aan het feit dat ze achterliep in de ontwikkeling. Wat wil je, vanaf 4 maanden al in de weer met je heupen. Eerder verwees ik jullie steeds terug naar mijn eerder geschreven blogs, maar vandaag zal ik een samenvatting proberen te schrijven over het traject wat wij tot nu toe hebben gehad en sinds vandaag opnieuw zal vervolgen. Want; er zit weer een operatie aan te komen met nog een keer een gipsbroek.
29 Juni 2016 – Olivia geboren
November 2016
Bij het consultatiebureau word er opgemerkt dat er wat lengteverschil zit in de benen van Olivia en dus worden wij al snel doorverwezen naar het ziekenhuis om hier een echo van te maken. Op dit moment was ik mij niet zo bewust van wat het allemaal inhield en ik dacht dat het een routine onderzoekje was wat vast wel bij meerdere kinderen voor kwam.
Ik las thuis de verwijsbrief en zag wel staan dat wanneer er op de echo afwijkingen te zien zouden zijn er dezelfde dag nog een röntgenfoto gemaakt zou worden. Nog steeds stond ik er nuchter in en dacht dat het wel mee zou vallen.
Op 3 november 2016 werden wij verwacht in het ziekenhuis en er werd een echo gemaakt. Er werd niet veel gezegd, maar wel dat er een afwijking te zien was en ik dus gelijk door kon lopen om een foto te laten maken. Ook hier werd weer niet heel veel gezegd, behalve dat haar heup uit de kom lag en we een afspraak moesten maken bij de kinderarts. Doordat er niet heel ‘heftig’ werd gereageerd dacht ik eigenlijk nog steeds dat het veelvoorkomend was en bleef ik kalm.
Ik belde dezelfde middag dus op om een afspraak te maken en toen ze mij aan te telefoon vertelden dat ik over 2 maanden terecht kon vond ik het wel genoeg. Ik gaf aan dat het ging om een heup die uit te kom zou zijn en het naar mijn idee dus niet de bedoeling kon zijn dat ze daar nog 2 maanden op moest wachten. En inderdaad, na even in de wacht gestaan te hebben werd mij gezegd dat ik de week erop nog langs mocht komen.
9 November 2016 werden wij verwacht bij de kinderorthopeed, hier werd opnieuw bevestigd dat er inderdaad sprake was van heupluxatie. De medische term voor; heup uit de kom. Omdat Olivia nog maar 5 maanden was en baby’s op die leeftijd nog heel soepel zijn, werden we eerst naar huis gestuurd met een Pavlik-bandage. Dit is een soort tuigje wat de benen/heupen in een bepaalde hoek houd waardoor de heup eventueel vanzelf terug zou moeten schieten in de kom. Na dit tuigje ongeveer 3 weken gedragen te hebben gingen we weer terug naar het ziekenhuis. Bijna werden we opnieuw terug naar huis gestuurd met verkeerde informatie, totdat we zelf nog aangaven dat er een foto gemaakt was en waarom deze er niet bij gepakt werd. Na excuses werd de foto geopend. Je hoeft geen arts te zijn om te zien dat de heup totaal niet goed op zijn plek zat en dit werd bevestigd door de arts.
December 2016
De vervolgstap was in dit geval een tractie traject starten. Kort uitgelegd. De baby ligt plat op haar rug met de benen ingezwachteld omhoog. Aan haar benen worden gewichten aangebracht. De startpositie is met de benen recht naar boven waarna ze langzaam steeds naar buiten zakken. Aan het einde van het traject ligt de baby in een volledige split positie. Bij Olivia duurde dit traject 19 dagen. Waarna de de heup onder narcose terug in de kom ‘geklikt’ zou worden. Op de scans zag het er goed uit, en we kregen Olivia terug mee naar huis met een gipsbroek. Wat een gedoe was dit zeg. Verschonen was een ware uitdaging. Maar ook de wat kleinere simpele dingen als je baby in bad doen, zwemmen of lekker een stukje fietsen gingen niet. Ze paste nergens meer goed in en het gips mocht uiteraard niet nat worden. Een autostoeltje werd gehuurd en een doomoo-Seat werd aangeschaft, gelukkig paste ze nog wel in de kinderwagen!
Olivia is tijdens de periode dat ze haar gipsbroek droeg altijd heel erg haar zelf gebleven, ze at prima, sliep nog steeds de nachten door en was vrolijk. Wij zelf begonnen het verschonen ook steeds beter onder de knie te krijgen en we raakten gewend aan de gipsbroek.
Januari 2017
Terug op controle. Eerder werd ons al gemeld dat er een kans was dat ondanks er een gipsbroek was aangebracht het tractie traject kon mislukken, maar dit was maar een kleine kans. Toen ons werd verteld dat Olivia haar heup alsnog uit de kom was gegaan kwam dit best wel even binnen. Die hele tractie voor niks geweest, stomme gipsbroek was voor niks geweest. Fijn! Maar ja de gezondheid van Olivia stond natuurlijk bovenaan. In de tussentijd wilde de arts toch kijken of nog een paar weken de Pavlik-bandage wat zou doen. Toen we na die 3 weken weer terug kwamen en die Pavlik-bandage niks had gedaan, werden we uiteindelijk doorverwezen naar een ander ziekenhuis om een echte operatie in te gaan plannen. Wat? Ze zouden gaan snijden in mijn baby?! Ugh, het idee alleen al. Maar goed, als ouder zijnde houd je je groot. Ik hield mij zo vast aan het idee dat als ik maar kalm bleef Olivia dit ook zou blijven. Ik wilde niet dat zij mijn stress zou voelen. Al hield ik hiermee mijn eigen gevoel ook behoorlijk tegen.
“Ik ben op de wc gaan zitten om een potje te janken.”
Mei 2017
Op mijn eigen verjaardag meldden wij ons bij de Kinderafdeling in het ziekenhuis en overnachtte ik daar samen met Olivia. De volgende dag zou zij geopereerd worden in de ochtend. Het wachten tijdens de operatie was lang, ik had een blok in mijn maag en ik was misselijk van de zenuwen. Hoe zou Olivia nu zijn na een echte operatie? Zou ze pijn hebben? Hoe zou de gipsbroek deze keer zitten? Ik probeerde mijzelf maar steeds moed in te praten dat het wel goed zou komen. We hadden dit al eens eerder gedaan dus we konden dit.
Maar ik denk dat niets je voor kan bereiden op je eigen kind dat je recht aankijkt en het oprecht uitschreeuwt van de pijn bij iets simpels als een luier verschonen. De gipsbroek was op dat moment nog dik van het vocht en we kwamen er met geen mogelijkheid tussen met onze hand om zo dus de luier om te doen. Het geschreeuw van Olivia en het feit dat het me niet lukte om door die stomme gipsbroek heen te komen met de luier werd me te veel en ik ben op de wc gaan zitten om een potje te janken. Wat een frustratie zeg. De zuster was ontzettend lief voor ons en zag dat we het er op dat moment best wel even moeilijk mee hadden en gaf aan dat we haar best mochten roepen voor hulp als het met de volgende luier weer niet zou lukken.
Opnieuw wilde het niet lukken en de arts was het er uiteindelijk wel mee eens dat de gipsbroek wat te strak zat en dus werd er een stukje uitgeknipt. Gelukkig lukte het hierna wel makkelijker om Olivia te verschonen.
We gingen weer naar huis en net zoals de vorige keer hield Olivia zich goed. Behalve dan met het verschonen, dit vond ze toch niet prettig. Er zat natuurlijk een wond in haar liesstreek en als we daar in de buurt kwamen zag je dat ze dit niet kon waarderen. Gelukkig was dit na een paar weken voorbij.
Augustus 2017
Yes! De foto ziet er goed uit en het gips mag eraf! Wat zijn wij blij! Eindelijk weer normale kleren aan, badderen, Olivia die in plaats van tijgeren met een blok gips om haar heen nu normaal zou kunnen gaan kruipen. Er word ons verteld dat we weer alles normaal kunnen ondernemen en dat we haar vooral haar eigen gang kunnen laten gaan wat betreft bewegen. Olivia mag zich ontwikkelen op haar eigen tempo.
Je kunt je voorstellen dat na 2.5 maanden een gipsbroek gedragen te hebben in de kikkerstand dat het bewegen niet direct heel soepel ging. Wel merkten we dat ze beter bleef zitten. Voorheen viel ze standaard om. Dat vond ik zelf al een bevestiging dat de heupkop nu dus wel degelijk op de goede plek zat. Het standaard kruipen zoals baby’s doen heeft Olivia nooit gedaan. Het leek meer op hupsen als een konijn. Maar dat kon me niks schelen, ze bewoog! Natuurlijk vond ik het moeilijk om te zien dat er kinderen waren die jonger waren dan zij en dan al hun eerste stapjes konden zetten. Hier moesten wij echt nog wel even op wachten. Dit kwam namelijk precies op haar 2e verjaardag. Dikke tranen van trots natuurlijk! Toch een soort van ontlading; gelukkig ze doet het!
“Bij thuiskomst zegt Emile gelijk waar het op staat. ‘Het is nog steeds niet goed.”
September 2018
De jaarlijkse controle. Hier kon ik zelf helaas niet bijzijn omdat ik herstellende was van een (galblaas) operatie. Uiteraard vond ik dat wel lastig. Emile en ik hadden namelijk echt wel opgemerkt dat Olivia anders liep dan ‘normaal’. Ze hupst en wanneer ze wilt rennen zie je dat de coördinatie ongecontroleerd is. Ook valt ze geregeld om. Gelukkig heeft ze er niks van en is het een stoere meid die gelijk weer opstaat en door gaat. Alleen wanneer er kindjes zijn die haar willen knuffelen en ze dan omvalt merk je dat ze dit vervelend vind omdat ze het idee heeft dat ze word geduwd. Hierin proberen wij haar natuurlijk uit te leggen dat dat niet het geval is.
Goed, de controle. Bij thuiskomst zegt Emile gelijk waar het op staat. ‘Het is nog steeds niet goed, en de dokter wilde eigenlijk meteen een operatie in plannen tot ik aan gaf dat ze pas 3 maanden zelfstandig loopt.’ Daar is het blok in mijn maag weer, kotsmisselijk. Dus toch.. Emile vervolgt;’ Als het over 3 maanden weer niet goed is dan word er wel een operatie ingepland.’ Dat wachten. Dat eeuwige wachten. Ik denk dat ik dat nog wel het meest zenuwslopende vind. En ook dat het steeds weer niet goed blijkt te zijn. Vanaf het begin word ons duidelijk uitgelegd dat een ingreep ook niet kan slagen, maar wel gaat het om kleine percentages. Waar je normaal denkt;’Oh maar 10% kans dat het niet goed gaat.’ Dacht ik na de tweede keer al;’Nou eerst maar zien dan geloven of die kans inderdaad zo klein is.’ Ik ben positief ingesteld begrijp mij niet verkeerd, maar er is een verschil in niet positief zijn of gewoon realistisch zijn. En ik ben op dit gebied nou eenmaal meer realistisch ingesteld. Natuurlijk hoop je dat het goed zit. Maar als je zelf ziet dat je kind anders loopt en je ‘dat gevoel’ blijft houden dan ben ik niet een persoon die zichzelf dan gaat aanpraten;’Het komt wel goed.’ Uiteraard komt het goed. Maar daar zijn eerst nog verdere ingrepen voor nodig. Dus tot die tijd is het voor mij nog niet goed.
December 2018
En na 3 maanden al ‘dat gevoel’ te hebben gehad kwam daar dan het verlossende woord. Het word inderdaad opnieuw een operatie. De heupkom heeft niet de juiste vorm waardoor de heupkop er steeds uit gaat en het been daarmee een afwijkende beweging maakt. Verdere details over hoe de operatie zal verlopen zullen we later horen/vragen. Voor nu weten we dat de operatie hoogstwaarschijnlijk ergens in het eerste kwartaal van 2019 zal plaats vinden en na de operatie zal Olivia ook deze keer opnieuw een gipsbroek moeten dragen. Dit keer gelukkig geen 3 maanden, maar 6 weken.
Hoewel ik mij er volledig op in had gesteld dat het toch een operatie zou worden, vind ik het maar lastig. Ik hoop dat ze niet te gefrustreerd zal zijn aangezien ze nu wel weet hoe het is om te lopen en het straks bijna niet tot niet zal gaan. Nu dat ze kan praten kan ze wel beter aangeven hoe en wat ze bedoeld, maar ik hoop dat ze er net zo makkelijk mee om zal gaan als voorheen.
Voor nu laat ik het allemaal weer even op mij inwerken en ga ik denk maar weer op zoek naar spullen die we inmiddels hebben weg gedaan omdat we dachten klaar te zijn met deze ellende.
No Comments