Borstvoeding geven maakte mij ongelukkig

 

---

Disclaimer: Dit is geen blog om borstvoeding/flesvoeding te promoten of juist af te kraken, dit is puur en alleen mijn ervaring welke ik met jullie wil delen. Doe waar jij je goed bij voelt!

---

Lang heb ik getwijfeld of ik hier nou wel over wilde schrijven ja of nee. Ten eerste omdat het onderwerp zo vaak word besproken en er altijd wel discussies ontstaan en ten tweede omdat ik het een best persoonlijk onderwerp vind. Maar aangezien het nu al 2 jaar achter mij ligt durf ik het wel aan om mijn verhaal met jullie te delen. Namelijk wat ik nou echt van borstvoeding geven vond.

Tijdens de zwangerschap
Nog voor ik zelf zwanger was kwam het onderwerp borstvoeding vs. flesvoeding al wel eens ter sprake en mijn antwoord was eigenlijk altijd dat ik zeker wel borstvoeding zou gaan geven. Toen het moment dan echt daar was dat ik zwanger was en ik met andere zwangere vrouwen aan de praat raakte kwam dit onderwerp vaker terug en tijdens de controles bij de verloskundige werd de vraag ook geregeld gesteld. ‘Heb je al nagedacht over welke voeding je wil geven?’ Ik ben zeker nooit gepusht, maar je kreeg folders mee over borstvoeding avonden en overal zie je staan dat borstvoeding het beste is. Omdat ik zelf nog steeds achter mijn idee stond dat ik zeker borstvoeding ging geven, vond ik het niet nodig om naar zo’n avond te gaan want dat zou wel los lopen als ik eenmaal bevallen was. Nooit had ik er bij stil gestaan dat borstvoeding ook kon mislukken en dat vrouwen zich een koe konden voelen tijdens het kolven kon ik mij op dat moment ook niet voorstellen. ‘Je doet het toch om je kind te voeden’ en ‘Zo hoort het toch gewoon?’ waren een aantal gedachten die door mij heen gingen.

Eenmaal bevallen
Daar was ze dan onze kleine Olivia. En daarmee ook het moment dat de borstvoeding begon in het ziekenhuis. Ze hapte aan en ze leek goed te drinken. Top! Bij thuiskomst was de kraamverzorgster er al vrij snel en aangezien ik had aangegeven borstvoeding te willen geven was het handig als er een kolfapparaat in huis zou zijn zodat ik het kon opbouwen maar ook bij kon houden. Helemaal prima. Emile haalde bij de verloskundige praktijk een kolfapparaat en zo begon het borstvoeding avontuur. De eerste avond leek Olivia niet genoeg aan te happen en melk binnen te krijgen dus hebben we de verloskundige gebeld om advies te vragen. Ze gaf aan dat het verstandig was om zoiezo een pak kunstvoeding in huis te hebben en dus scheurde Emile om 21:45 naar de winkel (winkel ging om 22:00 dicht). We hebben haar toen dus een flesje kunstvoeding gegeven en dit ging goed. De volgende ochtend ging ik met behulp van de kraamhulp het aan happen ‘oefenen’, maar dit wilde niet lukken. We hebben meerdere houdingen geprobeerd, maar de zuigreflex leek niet helemaal OK te zijn en dus hebben we Olivia in het begin met behulp van een slangetje en onze pink moeten voeden. We wisselden dit een beetje af, de ene keer met het slangetje en de pink geven maar tussendoor ook nog wel het live voeden proberen. Na een paar dagen leek de borstvoeding wel goed te gaan, maar voor ze eenmaal goed had aan gehapt waren we zo een paar minuten verder en als ze dan tussendoor losliet begon het weer opnieuw. Hup andere borst, andere houding, nee werkt ook niet, dan maar die houding. Ik werd heel fijn aangemoedigd dus op dat moment ervoer ik het niet als lastig. Maar als; ‘Ach dit zal er wel bij horen, ik moet doorzetten’.

Kolven
De borstvoeding wilde dan wel niet helemaal soepel gaan, maar het kolven ging best prima. In het begin kon ik uit een sessie meerdere voedingen halen, maar naarmate Olivia meer mocht gaan drinken raakte ik achter in productie met als resultaat dat als ik klaar was met live voeden, ik gelijk weer moest kolven en had ik net mijn BH weer aan (bij wijze van) was ze alweer wakker en kon ik gelijk het geen wat ik had afgekolfd geven. Ik raakte behoorlijk ontmoedigd. Met de borstvoeding ging het niet lekker, was het meer een gevecht aan het worden en dat kolven ging me ook steeds meer tegen staan. Wat voelde ik mij rot, maar ik durfde het niet echt aan te geven want ja borstvoeding is het beste zegt iedereen toch? ‘Het is pittig maar ja je hebt er zelf voor gekozen dus moet je er wat voor over hebben’ was de gedachte die ik mij maar voorhield.

“Ik begon spontaan te huilen. Want dat was precies hoe ik mij had gevoeld; een slechte moeder.”

De maat was vol
Toen Emile in de nacht Olivia ging halen om gevoed te worden en hij lief tegen haar aan het praten was en zei;’Kun je lekker weer bij mama drinken’ en ik geen fijn gevoel kreeg maar meer irritatie en frustratie vond ik het genoeg. Dit gevoel was niet OK. Geïrriteerd raken op het moment dat je kind bijna gevoed moet worden en er bijna een hekel aan krijgen? Nee, absoluut niet. Ik moet hier mee stoppen.
Aan het einde van de kraamweek hadden we nog een gesprekje over hoe we de week hadden ervaren en kwam de borstvoeding ter sprake waarin ik voorzichtig aangaf dat het toch niet was wat ik mij er van had voorgesteld. De reactie van mijn kraamhulp vond ik zo fijn. ‘Meid waarom heb je dat niet gelijk gezegd? Dan hadden we gewoon gestopt met het oefenen van verschillende houdingen om in te voeden en konden we de stuwing tegen gaan. Er is helemaal niks mis met het geven van kunstvoeding, je kindje zal er nog steeds van groeien en je bent heus geen slechte moeder omdat je je kindje flesvoeding geeft.’
Ik begon spontaan te huilen. Want dat was precies hoe ik mij had gevoeld; een slechte moeder. Een slechte moeder die hekel had gekregen aan de voedingsmomenten en het kolven inderdaad was gaan ervaren alsof ze een melkkoe was.

Afbouwen
Borstvoeding wilde ik niet meer geven, sorry als ik het plat zeg maar dat gehannes aan m’n borst werd ik maar kriegel van. Maar omdat ik het gevoel van een slechte moeder zijn nog niet helemaal uit kon zetten ben ik in het begin toch nog doorgegaan met kolven. Zo kon ik Olivia een flesje geven maar had ik het idee dat ze nog wel gewoon mijn melk binnenkreeg. Het kolven heb ik als ik het mij goed kan herinneren een week of 2 volgehouden en toen was ik daar ook klaar mee. Ik zat meer te kolven dan dat ik even rustig kon zitten en kon genieten. Dit aangeven bij Emile vond ik best lastig, maar toch gaf ik aan dat ik het niks vond en het wilde afbouwen. Nou dat afbouwen ging heel rap. Waar ik de ene dag nog 4 keer kolfde ging ik de dag erna over in 3, de dag daar weer na 2 en toen stopte ik volledig. Zoogcompressen heb ik bijna niet nodig gehad want mijn productie ging heel snel achteruit. Best wel fijn in mijn geval.
Ik denk dat Emile niet had verwacht dat ik met afbouwen praktisch van de ene op de andere dag stoppen bedoelde, maar hij liet mij hier best wel vrij in en ik ben blij dat hij achter mijn keuze stond. Je voelt je al onzeker zat in zo’n begin periode dus de steun van je man kun je zeker gebruiken, ook al is het in een keuze waar je als vrouw zijnde in dit geval toch wel iets meer het laatste woord hebt vind ik.

Over op flesvoeding
Wat vond ik het heerlijk om Olivia de fles te geven. Het idee van slechte moeder verdween steeds meer naar de achtergrond en ik merkte dat de stress bij mij ook een stuk minder aanwezig was rond de voedingstijden. Dit was zo’n opluchting, het voelde echt als een last van mijn schouders. Met het geven van de fles wist ik in ieder geval zeker dat Olivia voldoende voeding binnen kreeg en leek het dagritme ook veel makkelijker te zijn. Iets wat ik toch ook wel prettig vond was dat ik kon gaan en staan waar ik wilde want de fles kon ik overal maken. Nu hoor ik sommigen van jullie al denken;’Maar je borst heb je toch altijd bij je?’ Klopt helemaal! Maar ik ben niet het type dat op een terras/verjaardag/visite zegt;’ Nou ik ga even voeden’ en vervolgens gaat voeden waar anderen bij zitten. Ik vind het te privé en ongemakkelijk. En om nou tijdens bijvoorbeeld een verjaardag ergens boven afgezonderd te zitten voor een uur of mezelf in een openbare gelegenheid te bedekken met doeken vind ik echt te veel gedoe.

Ik ben blij met de keuze die ik destijds heb gemaakt om volledig over te gaan op flesvoeding, het heeft mij zoveel meer rust gegeven en ik merkte dat ik daardoor veel meer kon hebben. En toch ook niet geheel onbelangrijk; ik voelde mij langzaam weer mezelf worden. Nog steeds vind ik het eigenlijk best lastig om het zo in het ‘openbaar’ te zeggen hier zo op mijn blog, maar borstvoeding geven maakte mij ongelukkig.