En? Wanneer komt de tweede?

Wanneer je eerstgeborene richting de 2 jaar gaat begint je omgeving vaak voorzichtig te vragen of er zich niet binnenkort een tweede zwangerschap zal aankondigen.
Dit is iets wat mij de afgelopen tijd best bezig heeft gehouden en in deze nieuwe blog post wil ik jullie meenemen in hoe het er in mijn hoofd aan toe is gegaan. *

Ik word wakker en ik open Instagram. Dit is mijn vaste ritueel en zoals de afgelopen paar weken zie ik de ene zwangerschapsaankondiging na de andere voorbij komen. Vele mede bloggers zijn in verwachting van een tweede of zelfs derde (!) kindje. ‘Wat leuk!’ denk ik en ik laat een oprecht blij berichtje voor ze achter. Toch ben ik nieuwsgierig en kijk ik op hun profiel om te kijken hoe oud hun eerste kindje is om een beetje te schatten wat het leeftijdsverschil is. ‘Hmm haar dochter is ook al anderhalf, net zoals Olivia’ denk ik bijna hardop. Persoonlijk heb ik mijzelf altijd als een moeder van 1 kind gezien, maar áls ik dan toch een tweede zou willen zou ik er toch niet veel langer dan 2 jaar tussen willen hebben zitten. Als Olivia een broertje of zusje zou mogen krijgen is het natuurlijk wel leuk als er niet teveel leeftijdsverschil is zodat ze echt wat aan elkaar kunnen hebben. Maar goed dat is mijn idee.

Ik stap uit bed en ik loop half wakker naar de badkamer om te douchen. Ik moet opschieten want Emile begint ook om 08:00 en dus droog ik mij snel af. Het is 06:40 en we zitten samen in de bus. Dit is echt een tijd geleden. Een van de laatste keren dat we samen in de bus zaten onderweg naar ons werk was toen ik nog zwanger was van Olivia. ‘Weet je nog dat ik snel mijn plastic zak erbij moest pakken omdat ik moest overgeven?’ zeg ik tegen Emile. ‘Ja dat is alweer 2 jaar geleden. Maar was het het wel waard zo achteraf gezien?’ vraagt hij mij. ‘Het is het zeker wel waard geweest, maar ik weet niet of ik het een tweede keer zou willen.’ zeg ik. Ik vraag hem of hij wel eens aan een tweede kindje denkt en zijn antwoord is ‘ja’. Even voel ik een paniekerig gevoel. Na heel even het onderwerp ‘tweede kind’ aangekaart te hebben gaan we over op wat anders. Als de bus aankomt op het station geven we elkaar een kus. ‘Werkse schat, tot vanavond’. Emile stapt uit de bus. Ik doe mijn koptelefoon op en zet wat muziek aan. Ik kijk naar buiten maar in mijn achterhoofd spookt het hele ‘wil ik een tweede kind?’.

“Ik krijg het er bij de gedachte alleen al Spaans benauwd van”

Eigenlijk is dit iets wat mij al wat langer bezig houd. Maar stel ik mij zelf de vraag;’Zie je een nieuwe zwangerschap zitten?’ is mijn antwoord ‘nee’. Ik krijg het er bij de gedachte alleen al Spaans benauwd van. Niet dat mijn eerste zwangerschap verschrikkelijk was hoor, maar ik zie mezelf niet weer 4 maanden mijn collectie plastic zakken overal mee naar toe sjouwen omdat ik de hele dag alleen maar overgeef. Dan nog werken, het huishouden doen, Olivia rond hebben rennen, je man aandacht geven en laat ik mezelf ook niet vergeten. Ja je krijgt er heel veel liefde voor terug en ja het moederschap is echt heus prachtig. Maar dat neemt niet weg dat het soms ook loodzwaar is. Persoonlijk vind ik het mentale stukje soms wel het zwaarst. Het constante schakelen. Wanneer je bijvoorbeeld met vriendinnen een gesprek wil voeren maar steeds opnieuw je verhaal moet beginnen omdat je ondertussen ook nog moet opletten of je kind niet weg loopt, dingen pakt die niet van hem/haar zijn of een hapje uit de cactus die in de vensterbank staat probeert te nemen. Ik noem maar wat. (en nee dit is geen waar gebeurd iets, maar het zou het kunnen zijn) Kom ik bij de volgende vraag. ‘Waarom wil je een tweede kind?’ Shit hey, waarom inderdaad? Omdat het de ‘norm’ zou zijn en het niet OK lijkt te zijn als je ‘maar’ één kindje hebt? Hier loop ik spaak en het enige wat ik mij kan bedenken is omdat Olivia anders zo alleen zou zijn. ‘Maar is dat wel echt zo?’ denk ik weer bij mezelf. Ze gaat naar de gastouder en er zijn kinderen in onze vriendenkring. En als ze straks naar de basisschool gaat heeft ze toch ook zat kinderen om mee te spelen? Dus wat is alleen?

In mijn omgeving hoor ik ook meer aankondigingen van een tweede zwangerschap en hoewel ik serieus oprecht blij kan zijn voor een ander, kom ik steeds meer tot de conclusie dat het voor mij een nee is. Voor nu. En misschien wel voor altijd.

Nog steeds kan de vraag mij soms bezig houden, maar voor nu is het goed. Ik geniet van ons gezin van 3. Met 1 kind. Onze altijd goedlachse prachtdochter Olivia.

 

* Aangezien dit soort onderwerpen vaak gevoelig zijn voor discussie wil ik graag duidelijk maken dat dit artikel enkel en alleen gebaseerd is op mijn gevoel en mijn eigen situatie. Op dit moment. Wie weet dat dit over een paar jaar compleet anders is. Respect voor alle gezinnen met meerdere kinderen. Meer kan ik niet zeggen. Respect.