Angst. Ik denk dat iedere moeder dit wel heeft. Of het nu is om je kindje te laten vallen, dat het zich verslikt in iets, om zijn of haar gezondheid. Genoeg zorgen en angsten om op te noemen.
Laatst zat ik op de fiets met Olivia en een van mijn angsten kwam toch wel even heel dichtbij.
Fietshelm voor baby ja of nee
Sinds ik een fietsstoeltje voor Olivia heb gekocht begon ik mij af te vragen of een helm misschien ook niet een goed idee zou zijn. Het dragen van een helm is niet verplicht in Nederland, maar het idee dat zo’n klein hoofdje op de grond zou vallen is nou niet bepaald prettig. Nu kan ik gewoon fietsen hoor en zal ik niet zomaar omvallen, maar ja je zou je maar in een situatie bevinden waarbij er iemand onverwachts de hoek om komt scheuren, jij de macht over het stuur verliest en dus op de grond eindigt. ‘Nou ja, we wonen in een rustig gebied, en we fietsen niet dagelijks’ concluderen Emile en ik en dus wachten we nog even met het kopen van een helm.
“Ik ga voor de auto langs, als hij ineens optrekt!”
Lastige rotonde
Afgelopen week liep ik met Olivia in ons kleine winkelcentrum, maar kwam ik er achter dat de winkel waar ik heen wilde geen sleutels bij maakt en dus moest ik naar ons grotere winkelcentrum. Dit is gemiddeld een half uur lopen, en aangezien ik al nodig naar de wc moest leek het mij niet verstandig om direct door te lopen. Ik bedacht mij dat ik dus beter even naar huis kon gaan en daar wel de fiets kon pakken. Zo gezegd, zo gedaan.
Tevreden zit ik op de fiets met een druk kraaiende en brabbelende Olivia voorop. Echt heerlijk om te zien dat ze zo geniet van het fietsen! We fietsen vrolijk door het dorp en komen dan bij de rotonde. Nu is dit al een vervelende rotonde, want de fietsers gaan zowel links als rechtsom. Als auto bestuurder natuurlijk niet zo logisch, maar toch, het staat aangegeven. Omdat dit dus al een lastige rotonde is en ik nu Olivia voorop heb zitten, ben ik nog voorzichtiger. Ik ga linksom de rotonde op, en laat de auto’s die met een vaart aankomen doorrijden en minder snelheid. Een laatste auto lijkt nog de rotonde op te willen rijden, maar stopt dan en dus ga ik sneller fietsen in de veronderstelling dat hij dus voor mij stopt. Ik ga voor de auto langs, als hij ineens optrekt! Mijn wiel zit volledig voor zijn rechterkant en mijn fiets word meegesleurd/opzij geduwd door de auto. Het enige wat er in mij om gaat is dat ik mijn fiets absoluut niet mag laten vallen en dus houd ik mijn stuur heel stevig vast. Ik roep, wat ik riep weet ik niet eens meer, dat het in het Italiaans was weet ik nog wel. Maar de man hoort niks en rijd dus de rotonde op terwijl ik als een malle mijn fiets overeind probeer te houden. Pas als ik praktisch tegen zijn raam aan sta ziet hij mij. Met grote ogen en verschrikt zegt hij dat hij mij echt niet had gezien.
Olivia is hysterisch aan het huilen, dit kwam door de schrik want -gelukkig!- had ze niks. De man is inmiddels uit de auto gestapt en vraagt of het wel gaat en hij blijft zich verontschuldigen. ‘Shit, sorry ik had jullie echt niet gezien! Gaat het wel?!’ Ik troost Olivia en zeg tegen de man dat het gelukkig gewoon in orde is, dat Olivia niks mankeert en dat het enkel de schrik geweest was waarom ze nu zo huilt. De man is duidelijk ook ontzettend geschrokken en blijft sorry zeggen. Voor hem was het natuurlijk ook schrikken. Als we zeker zijn dat niemand want mankeert en er ook geen schade is, geef ik aan dat we maar beter van de rotonde af kunnen gaan omdat we het verkeer ophouden en dus loop ik met de fiets aan de hand even de stoep op. Ik check nog een keer voor de zekerheid of Olivia echt niks heeft als ik achter mij hoor;’Weet je zeker dat het wel gaat?’. De arme meneer was toch nog een rondje om de rotonde gereden om te checken of het echt wel in orde was. Fijn dat het in ieder geval een medelevend iemand was.
Trillend op mijn benen loop ik richting de winkel. Tja eerlijk, ik durfde even niet meer te fietsen. En terwijl ik naar de winkel loop besluit ik dat die helm er gewoon gaat komen!
No Comments