Nu is het dan echt definitief

Als we aan komen rijden is de parkeergarage vol, en na een paar rondjes te hebben gereden vinden we dan eindelijk een plek. Olivia kijkt ons lachend aan als we de kinderwagen uit de auto halen, en haar uit haar autostoeltje losmaken. Wat een lekkere vrolijkerd is het toch. Ergens doet het me toch ook wel pijn om te zien hoe ze steeds zo lacht, en alles gewoon doorstaat. Nergens van bewust. Zo’n klein ukkepukkie. Maar het maakt het ook wel dragelijker voor ons als ouders. Het had helemaal erg geweest als ze steeds verdrietig zou zijn. Dappere meid van ons.

We zetten Olivia in de kinderwagen en lopen richting de lift. Na een paar keer op de knop gedrukt te hebben, gaan de deuren niet verder dicht dan de helft. Iet wat gefrustreerd drukt Emile nog een keer op de knop en als de deur weer blijft steken, besluiten we de andere lift te proberen. Ja! Deze doet het gelukkig wel!

Op naar de polikliniek. We stappen binnen, melden ons bij de balie en we zijn vrij snel aan de beurt. Dit in vergelijking tot de vorige keer. We worden naar het bijkamertje begeleid waar we Olivia kunnen omkleden. Deze keer is het een andere arts, een in opleiding. Hij is erg lief met Olivia en hij plaatst het echo apparaat op haar heupje, Olivia wil graag meehelpen en houd het apparaat ook vast. Als de ene kant is bekeken, kunnen we haar omdraaien op haar andere zij en wordt die ook bekeken. De arts is klaar, en hij geeft aan dat hij de beelden gaat bespreken omdat hij dus nog in opleiding is. Na een paar minuten komt de arts die we de vorige keer ook hadden binnen, en hij wil graag toch nog even zelf een keer kijken. Ik kijk mee op de beelden en kan mij nog herinneren hoe het er de vorige keer ongeveer uit zag, en als ik mij niet vergis zie ik geen verschil. En inderdaad dit wordt bevestigd. De artsen praten onderling en ik hoor de ‘hoofd’arts zeggen dat de heup nog steeds uit de kom is. Dan wend hij zich tot ons, en geeft aan dat de situatie niet is veranderd en de Pavlik niet heeft geholpen. Dit verbaasd mij eigenlijk niet echt want ja, als ze na 2 weken tractie én anderhalve maand gips nog steeds haar heupje eruit weet te werken leek het mij wel heel sterk dat de Pavlik dit ineens zou opheffen. Maar goed, we krijgen een brief mee met de medische termen voor de orthopeed en gaan die kant uit.

Toch nog een positief nieuwtje
Als we bij de afdeling orthopedie aankomen zijn de Cliniclowns daar en lopen ze rond met muziek, dit vind Olivia prachtig. We worden door de arts geroepen en lopen naar binnen. Na Olivia even kort onderzocht te hebben met daarnaast de beelden van de echo geeft hij aan dat het geen nut heeft om nog verder door te gaan met de Pavlik en we dus toch een operatie zullen gaan inplannen. Dit komt natuurlijk niet meer echt als verrassing aangezien zowel Emile als ik er al vanuit gingen, maar ja nu is er dan ook de laatste bevestiging van de arts zelf. En dus maken we de Pavlik bandage af en laten we deze achter. De precieze datum van de operatie is voor nu nog niet zeker, maar dit zal ergens halverwege Mei, begin Juni worden. Voor de operatie zullen we nog wat afspraken hebben met betrekking tot verdere vragen en uitleg over de operatie en een check met de anesthesist. Wat de orthopeed ons in ieder geval wel kon vertellen is dat ze na de operatie 3 maanden een gipsbroek krijgt (dit was al bekend) en daarna 6 weken een spreidbroek, maar dan alleen in de nacht. Dit is dus een soort van opluchting, want we dachten dat ze na het gips nog 6 maanden de spreidbroek dag en nacht om zou moeten, maar niet dus. Toch nog een soort van positief nieuwtje denk ik maar zo!

Tot de volgende update!