De grote dag
06:30 De wekker gaat. Het is zover, Olivia gaat onder narcose om haar gipsbroek te krijgen. We komen om 07:40 aan in het ziekenhuis en om 08:00 is Olivia al aan de beurt, dat is wel fijn want dan hoeven we niet te wachten.
Emile en ik hadden van te voren afgesproken dat ik erbij mag zijn als Olivia haar narcose krijgt in de operatiekamer. Voor de mensen die zich afvragen of ze echt is geopereerd; nee dit is niet het geval, maar omdat haar heup terug in de kom gezet moest worden en vervolgens zo moest blijven om hierna in het gips te gaan moest dit onder narcose.
We lopen met z’n drieën naar de operatiekamer en in de tussenruimte krijg ik een soort ‘badmuts’ op en een ‘pak’ om mee naar binnen te lopen. Emile loopt intussen weer terug naar de Kinderafdeling naar Olivia haar kamer, en ik blijf bij Olivia.
Er worden wat gegevens besproken met de artsen en dan is het zo ver.
Ik mag Olivia op schoot nemen. Ze kijkt lekker om zich heen. Wat een mensen allemaal.
Daar komt het mondkapje en dit vind ze natuurlijk niet leuk, moet huilen en
begint met haar handjes te slaan, dit in mijn gezicht omdat ik haar dicht tegen
mij aan houd. Wat een naar beeld vond ik dit. Ze begint wat slaperig te worden en dan word ze overgenomen door de zusters en op de tafel gelegd.
Maar ze slaapt nog niet!
‘Nog een kus mama, en dan moet u gaan.’ Maar ze slaapt nog niet helemaal denk ik.
Ik geef Olivia een kus en word dan naar buiten begeleid. Ook ik loop nu terug naar de kinderafdeling, en samen met Emile wachten we nu tot we weer worden gehaald.
Het duurt gelukkig niet lang want na een half uurtje worden we al gehaald om richting de uitslaapkamer te gaan. Olivia is al goed wakker en heeft nu toch wel echt honger dus bij terugkomst in haar kamer krijgt ze gelijk haar flesje. Hier was ze wel
aan toe want ze is hierna gelijk lekker rustig.
CT scan
Niet veel later worden we gehaald om de CT scan te laten maken. Ze moet overgelegd worden op de tafel maar ja, ze heeft nu haar gipsbroek om en aangezien hij nog niet volledig droog is, tillen we haar heel voorzichtig op en dit gaat goed. Ze vind het allemaal wel prima en kijkt lekker om haar heen. Ook hier mag maar 1 ouder bij zijn en vraag of Emile nu wil blijven aangezien ik al bij de narcose erbij bleef. Dit wil hij wel en krijgt een speciaal ‘schort’ voor.
Samen met de zuster wachten we buiten tot ze klaar zijn en lopen dan weer terug.
Nu is het wachten begonnen.. De dokter die de foto moet beoordelen is de hele dag bezig met operaties en dus moeten we tot zeker later in de middag wachten.
Wachten, wachten, wachten
Pff, en ik hou al niet van wachten, maar helemaal niet als het om een vrij belangrijke uitslag gaat!
Goed, het moet maar.
Emile begint wat later op zijn werk in de hoop dat de dokter toch nog eerder komt met de uitslag maar helaas.. Hij vertrekt naar zijn werk en ik blijf in de ouder kamer want Olivia is inmiddels lekker in slaap gevallen.
De zusters leven allemaal erg mee en hopen dat we gewoon lekker naar huis mogen.
15:40 ‘Pff ik wil nu wel naar huis’ denk ik bij mijzelf, en op dat moment komt net de dokter binnen gelopen. Hij geeft aan dat haar heupje vrij makkelijk terug geplaatst kon worden en de ct scan er ook goed uitzag, en dus mogen we naar huis! Hoeraaa! Wat een
opluchting! Ik had zo gebaald als de tractie niet was gelukt en ze opnieuw 2 weken moest of dat ze over zouden gaan op een operatie. Maar gelukkig, dit is niet het geval!
“We vinden het wel
jammer dat je gaat hoor, we hadden je graag nog even hier gehouden, je bent zo’n schatje!”
Er word een vervolgafspraak gemaakt en ik pak de spullen bij elkaar en probeer Olivia in de kinderwagen te krijgen. Fioe, gelukkig ze past zelfs nog in de voetenzak!
Als bedankje heb ik een doos Merci gekocht voor de zusters, dokters en andere verzorgers die voor Olivia hebben gezorgd de afgelopen 2,5 week en heb er een kaartje bij gedaan, geschreven namens Olivia.
Dit vonden de zusters erg leuk, en knuffelden Olivia ook nog even. ‘We vinden het wel jammer dat je gaat hoor, we hadden je graag nog even hier gehouden, je bent zo’n schatje!’
Natuurlijk erg leuk om te horen, en dat hebben we eigenlijk steeds gehoord als er weer een nieuwe zuster of dokter kwam kijken bij haar. Maar 2,5 week in het ziekenhuis vind ik lang zat, dus ik ben blij toe dat we mogen gaan.
We zeggen iedereen gedag en gaan dan richting huis. Wat heerlijk om weer met haar te kunnen wandelen. De ‘hele’ weg naar huis, heeft Olivia alleen maar voor zich uitgestaart. Ik denk dat het ook voor haar een indrukwekkende dag is geweest.
Thuis leg ik haar neer in de Domo Seat en maak gauw een flesje voor haar.
Om 18:00 leg ik haar in bed neer, en ze valt vrijwel meteen in slaap. Zo rond 19:45 word ze huilend wakker en als ik bij haar ga kijken ligt ze half gedraaid leunend met haar bovenlichaam op de rand van haar gips bij haar buik. Nou ik snap wel dat dit niet lekker ligt dus ik til haar op, en neem haar mee naar beneden. Ik maak een flesje maar die weigert ze.
Maar blijft wel huilen. Ik loop wat met haar heen en weer (ook nog een uitdaging met zo’n gipsbroek om), en uiteindelijk valt ze bij mij op schoot in slaap.
Het is best even omschakelen geweest. We hadden een lekker ritme wat goed liep, en door deze afgelopen 2,5 week werd dit toch best wel even verstoord, en nu moeten we weer terug in dat ritme zien te komen. Maar gelukkig heeft Olivia vannacht goed doorgeslapen als van ouds dus het zal vast snel goed komen.
Voor papa en mama gaat het nog wel even wennen worden als het aankomt op luiers verschonen, omkleden en elkaar niet helemaal in de haren te vliegen wanneer de stress even te veel word. Maar ook dit zal wel goed komen, ik gok zo dat we het met een week of 2 onder de knie hebben en vast moeten lachen als we terug denken aan hoe klunzig we bezig waren.
Aan iedereen die langs is gekomen in het ziekenhuis, kaartjes heeft gestuurd, berichtjes
heeft gestuurd, dankjulliewel, superlief van jullie! Ma dankjewel voor het oppassen, en een aparte shout out voor (o)ma Jacqueline die over is gevlogen uit Portugal om ons te helpen in huis maar ook bij Olivia is gebleven als wij aan het werk waren. Dankjewel!
We gaan nu heerlijk onze eerste kerst als gezin vieren met de familie!
Fijne feestdagen iedereen!
No Comments