De spanning is om te snijden

Nou ja voor mij dan.. Olivia heeft nu iets langer dan 2 weken in het ziekenhuis gelegen, en hoewel we heel dichtbij wonen vind ik het echt niet leuk om haar s’avonds daar achter te laten.

Langer dan verwacht

Toen we te horen kregen dat Olivia in tractie moest, werd er eerst gesproken, over 2 weken, en later over 2 tot 3 weken. Ik had mij dus eigenlijk ingesteld op 16 December, en dat we haar dan de 17e mee naar huis konden nemen. Maar later werd er gezegd dat ze pas de 20e waarschijnlijk haar gipsbroek zou krijgen. Dikke domper natuurlijk want ja ik had dat niet verwacht en had me stiekem blind gestaard op de 16e/17e en nu was het dus 5 dagen langer, blugh!

De eerste 2 weken gingen best goed met Olivia, ze sliep goed, at goed en was lekker vrolijk. Maar de afgelopen 2, 3 dagen is ze toch wel wat huilerig, maar ja wat wil je, ze ligt nu zo goed als in de split met gewichtjes aan haar benen, dus je kunt je wel voorstellen dat dat echt geen pretje is.
Ook was het laatst even flink schrikken toen ze haar uurtje uit de tractie mocht. Zoals jullie weten is het zo dat 1 van haar heupjes uit de kom is en de ander wat scheef staat. Nu is het zo dat het door de tractie zou kunnen dat haar heup terug in de kom schiet, en dit zou laatst dus zomaar gebeurd kunnen zijn.

Dit ziet er niet goed uit
Zoals altijd riepen we de zuster zo rond 17.30 om te vragen of ze haar verband er af konden halen en uit de tractie mocht. Samen haalden we de gewichtjes van de touwen af, en Olivia haar linker been bleef absurd lenig opzij staan, met haar hiel omhoog gericht. Ik vond dit er zo naar uit zien, het leek echt op een gebroken poppetje.
Je hebt het vast als kind gedaan, de benen en armen van je pop helemaal rond draaien, nou zo zag het eruit vond ik. Ik probeerde mij nog in te houden, maar toen het zo bleef liggen en ze duidelijk van pijn huilde, hield ik het zelf ook even niet droog.
Ze leek ook bang te zijn om hem te bewegen. Mijn schoonmoeder en ik spraken onze bezorgdheid uit, en de orthopeed op dienst werd er toch bij gehaald. Ik was blij dat het wel serieus werd genomen. De orthopeed kwam langs en inmiddels hadden we haar onderbeentje wel terug kunnen ‘klappen’, en dus probeerde hij haar beentjes naast elkaar te leggen en nog meer bewegingen. Hij gaf aan dat het er wel goed uit zag, hij vond ook dat haar beentje wel erg lenig was, maar dat het zou kunnen omdat al haar spieren en pezen uit elkaar worden gerekt door de tractie.
Toen de dokter weg was en aangaf dat het er OK uit zag, kon ik haar lekker oppakken en knuffelen. Omdat ze maar 1 uurtje per dag uit de tractie mag, gebruiken we dit uurtje ook gelijk om haar lekker te badderen, helemaal omdat ze straks 4 maanden alleen met een washand gewassen kan worden. Ze geniet altijd erg van haar badje, en ze heeft iets nieuws. Olivia vind het heerlijk om op een natte washand te sabbelen. Toen ik haar uit bad wilde halen en hem af wilde pakken was ze dan ook ‘not amused’, stiekem vond ik het best wel grappig om te zien hoe ze weer helemaal tevreden was toen ik hem terug gaf.
We hebben na het badje lekker nog met haar geknuffeld en toen was het weer tijd om terug in de tractie te gaan. Dit vond ze duidelijk niet fijn, en ze heeft dan ook wat gekregen tegen de pijn. Hierna viel ze gelukkig wel in slaap, maar zoals ik al eerder schreef is ze wat onrustiger. Ze is nog steeds een schatje hoor en lacht, de zusters zijn ook echt dol op haar, maar het is wel duidelijk dat de laatste loodjes toch best wel wat moeilijker zijn voor haar.

“Ik vond dit er zo naar uit zien, het leek echt op een gebroken poppetje”

Positief blijven denken
Vorige week ergens kwam de hoofdarts bij Olivia kijken en de tractie bijstellen, en gaf aan dat het niet vaak gebeurd maar hij het toch wel even moest melden. Namelijk dat er een kans bestaat dat de tractie mislukt. ‘Excuse you? Mislukken? Dit is het toch gewoon en dan gaat ze in het gips?’ dacht ik. Niet dus. Er bestaat een kans dat de tractie niet zijn werk doet en ze alsnog geopereerd moet worden of nog een keer 2 weken in tractie moet en ze dus met de kerst en oud en nieuw nog steeds in het ziekenhuis ligt. Shit man, dit had ik even niet zien aankomen hoor! Ik dacht nou dit vind ik al heel wat, maar dat het zou kunnen mislukken is eigenlijk niet een keer in mij opgekomen. Stom natuurlijk, maar ja ik was er van overtuigd dat dit het zou zijn en klaar. Hoppa gelijk 3 grijze haren erbij. Nou goed.. positief blijven, positief blijven.. En ja ik geef eerlijk toe dat het steeds moeilijker word om zo te denken, maar het moet.

Vandaag is het zo dat ze haar röntgen foto krijgt en aan de hand daarvan bepalen of ze morgen de CT scan gaan doen en de test met de contrastvloeistof. Is de foto goed dan gaan ze morgen dus de rest doen en uiteraard is dat dan ook weer afwachten of dat er goed uit komt te zien. Maar als de röntgen foto er vandaag al niet goed uit ziet, gaat het hele feest morgen bij voorbaat al niet door.

Nu wacht ik dus in spanning af op meer informatie, maar grote kans dat we deze pas later op de middag krijgen.

Fingers crossed dat de foto er goed uit ziet, en morgen ook alles goed gaat!

 

Hieronder een paar foto’s van het proces van de tractie