Twee maanden geleden was de dag dat je in ons leven kwam. Wat was ik nieuwsgierig naar je; Hoe ga je eruitzien? Zal je op je vader lijken, op mij of misschien wel een combinatie? En hoe zal het allemaal gaan verlopen zo met z’n 3en?
Je was geboren, en ik was gelijk verliefd op je. ‘Wauw dat heb ik 9 maanden gedragen, dat is mijn meisje, óns meisje.’ Wat ben je mooi, en je bent precies een combinatie van je vader en mij. Ik kan uren naar je kijken en ik blijf maar herhalen hoe prachtig ik je vind. Het is dat je nog niet kunt praten maar wie weet had je allang gezegd: ‘Ja mam nu ophouden met dat geslijm’, maar je lijkt het nog niet vervelend te vinden, want ik krijg steeds een mooie lach van je.
Ik ben echt trots op je en vind het heerlijk om met je te wandelen en je gewoon lekker mee te nemen naar onze vrienden en familie, ze zijn immers dol op je. Maar wat kun je me ook onzeker maken. Doe ik het wel goed als moeder? Heb ik je niet te warm of juist te koud gekleed? Vind je me niet verschrikkelijk als ik je even laat huilen omdat ik toch ook echt even moet eten? Zo voel ik mij anders wel wanneer ik mijn timer op 10 minuten zet zodat ik dan gelijk naar je toe kan wanneer het verlossende geluid klinkt. Gelukkig is er vaak helemaal niets aan de hand en val je al na een paar minuten in slaap, maar geloof mij, deze paar minuten lijken wel een eeuwigheid wanneer ik je op de babyfoon zo zie huilen.
Juist wanneer ik denk dat we een ritme hebben gevonden, loopt de dag toch anders en duiken er weer nieuwe onzekerheden op: ’Je ligt nu langer dan 4 uur te slapen? Is dit wel goed?’ en ‘Maak ik je dan nu wakker voor je flesje of laat ik je lekker slapen?’, ik doe wat ik denk dat goed is, en tot nu toe lijkt dit te werken. Je slaapt zelfs de nacht al door, en stiekem ben ik hier best wel een beetje trots op, en ook een beetje blij want zo krijgen je papa en ik ook onze nachtrust en zijn we overdag fit om er voor jou te zijn.
Twee maanden ben ik nu jou mama en ik moet soms nog best even mijn draai vinden om alles te combineren; afspreken met vrienden, voor mezelf zorgen, gezellig met papa zijn, het huishouden.. Zodra jij je ochtend dutje doet hoor ik het startschot in mijn hoofd:’OK, ik kan nu snel een was erin doen, dan ga ik douchen, ontbijten en je flesjes afwassen. Oh ja ik wilde ook nog stofzuigen en de wc’s-schoonmaken.’ Wanneer ik hiermee klaar ben hoor ik je al zachtjes wakker worden en zie ik op de babyfoon je mooie grote oogjes, ik doe de flessenwarmer aan en loop naar boven om je uit je bedje te halen. Wanneer ik je optil geef ik je een kusje en leg ik je neer op de commode om je te verschonen. ‘Phoe hey wat een heerlijke aroma heb je weer geproduceerd’, en je brabbelt wat, bijna alsof je me in de maling neemt. Maar dat maakt me niks uit, ik verschoon je met liefde. Ondertussen hoor ik dat de flessenwarmer afgaat en ik neem je weer mee naar beneden. Je wordt ongeduldig en je begint te huilen. Ik moet je toch echt even neerleggen want ik kan je fles niet met 1 hand maken. Je huilt harder en ik doe mijn best om gewoon kalm te blijven, al voel ik mij stiekem toch best opgejaagd om sneller door te gaan. Schudden, schudden, ja het flesje is klaar en ik pak je uit de box om je slabbetje voor te doen die je al wild probeert te pakken en half in je mond stopt. ‘Nee lieverd, dat is niet om op te eten’ zeg ik, en geef je je flesje. Heerlijk tevreden drink je en ondertussen kijk je me indringend aan. Ik praat tegen je en af en toe antwoord je met een ‘hmm’of een ‘aa’, je lijkt graag mee te willen kletsen. Ik weet het zeker je wordt net zo’n leuke kletskous als je papa.
Lieve kleine Olivia je maakt me soms onzeker, maar wat ben ik trots dat ik jouw mama mag zijn.
No Comments