Zwanger en perfectionistisch 

Ik zit inmiddels in de 18e week van mijn zwangerschap en het gaat eigenlijk best goed. M’n buikje begint steeds wat boller te worden en daarmee wordt het toch allemaal wel wat echter. Ik voel me weer wat fitter en heb zo langzaam aan steeds ietsjes meer energie. Hoewel ik meer energie heb wil niet zeggen dat ik meteen weer alles op volle toeren kan doen. Maar in de praktijk gaat dit er toch wel anders aan toe.

‘Zo vaatwasser leeg, aanrecht weer lekker fris met een doekje Dettol.. Oh ik zie stof op de tafel, daar ook maar even een doekje overheen. Ja hoor sokken op de grond, nou die ook maar meteen naar boven brengen in de wasmand. Gadverdamme die badkamer ziet er ook niet uit, zo maar een sopje maken.’ En voor ik het weet heb ik het halve huis schoongemaakt en nog een paar wasjes gedraaid ook. En het gaat eigenlijk vanzelf, als ik eenmaal begin lijkt er geen rem op te zitten.

Dat gevoel van ‘Ik heb meer energie?’, hup in 1x weg. ‘Tja vind je het gek?’ hoor ik je denken.

Ik ben nogal perfectionistisch aangelegd en wil dan dat alles goed gepland is en soepel verloopt en het liefst dan ook precies zoals ik het in mijn hoofd heb. Nu gaat dat natuurlijk niet altijd en daar begin ik toch steeds meer achter te komen. Zo werd ik deze week eens echt even met mijn neus op de feiten gedrukt. We gaan een weekendje weg, en had uiteindelijk toch iets te veel op de agenda staan voor hetgeen wat ik er allemaal nog naast wilde doen.

Wat ik in mijn hoofd had om te doen voor het weekend:

• Boodschappen
• Huis stofzuigen
• Badkamer schoonmaken
• Bed verschonen

En dan de werkelijkheid:

Ik begon de week goed, maar ging uiteindelijk toch wat te laat slapen en dat hakte er de dag erna meteen in, met als resultaat dat ik op Dinsdag dus al om 19:30 in slaap viel op de bank. Woensdag voelde ik me weer goed en had dus meteen plannen om van alles te ondernemen na het werk. ‘Dan ga ik gelijk koken als ik thuis kom, eten en door naar de winkel om boodschappen te doen.’ Met boodschappen bedoel ik de weekboodschappen, waarbij je bijna trots de winkel uit loopt dat je kar zo lekker vol is en je voorlopig weer vooruit kunt. Ach ja wat kan ik zeggen, de een word blij van schoenen kopen, ik word blij van een volle boodschappen kar haha. Maar helaas de avond verliep anders, we gingen later eten en had dus geen tijd meer om op mijn gemak naar de supermarkt te gaan. * Frustratie *

Toen was het alweer Donderdag, s’avonds heb ik dan musical les en ik dacht dus meteen, vanavond kan ik ook niks doen. En Vrijdag zou ik ook al leuke plannen hebben dus stond alles ook stil. * Frustratie groeit *

Stress! Hoofd op hol! Maar ik moet nog zoveel doen, en ik heb geen tijd! En ik –moet– en –zal– het af krijgen!

Langzaam begon m’n energie weg te stromen, stond ik op het punt van huilen en ik was kapot, lichamelijk.. Ik wilde alleen maar slapen en kon me moeilijk focussen op mijn werk. Maar in m’n hoofd ging het tekeer en probeerde ik te puzzelen hoe ik toch die dingen af kon krijgen.

En toen drong het tot me door.. Ik zal het toch anders moeten doen, en niet meer zoals ik het in eerste instantie in m’n hoofd had. De weekboodschappen moest ik maar even vergeten, we eten de komende dagen toch niet thuis dus daar hoefde ik niet over in te zitten, dan maar vriendlief vragen of hij wat kleine dingetjes kon halen na zijn werk in de supermarkt. Stofzuigen? Hoe graag ik dat het liefst zelf doe (zoals eigenlijk de rest van het huishouden ook), redde ik gewoon echt niet, dus ook overgedragen.

Badkamer, dan maar iets minder grondig dan normaal, dan kan ik dat nog wel ergens tussendoor doen, en het bed verschonen op Zaterdag ochtend voor we vertrekken.

Het was geregeld. Mijn lieve vriend wilde helpen, wat hij heus wel doet als ik het vraag, maar dat is het punt. Ik vraag het niet, en denk alles wel in mij eentje aan te kunnen.

Hoewel het dan nu anders is ingedeeld, en misschien minder ‘perfect’ en grondig gedaan word zoals ik in gedachte had, heb ik nu toch wel wat meer rust aan mijn hoofd.

Van iedereen hoor ik: ‘Ja maar Kel je bent toch zwanger? Het is toch logisch dat je dan eerder moe bent, en sommige dingen gewoon niet meer zelf kunt? Je moet wel aan je rust denken hoor.’

Rust? Stilzitten? Wat is dat? In mijn hoofd is het toch eerder ‘go,go,go’. Maar ja de mensen om mij heen hebben misschien toch wel gelijk en ik zou eigenlijk best wel wat meer aan mijn rust moeten denken. Er groeit toch een baby in me en die kan geen stress en onrust gebruiken.

Dus zal ik vaker nee moeten zeggen tegen leuke activiteiten, een stapje terug moeten nemen in mijn perfectionistische huishoud schema wat ik in mijn hoofd heb, en wat vaker hulp vragen.

Ik zie nu al voor me hoe ervaren moeders dit blog lezen en lachend denken: ‘Wacht maar tot je kindje er echt is en je zult zien hoe je schema over de hoop gegooit zal worden’. I know.. Ja het huis zal in het begin een ‘bende’ zijn, ik zal waarschijnlijk anders tegen de definitie van schoon aan gaan kijken en genoegen gaan moeten nemen met minder. Ik zal de eerste periode misschien wel bergen was gaan hebben en zo nog meer van dat soort dingen.

Maar ach, ik heb nog wel even de tijd om me daar mentaal op voor te bereiden, en als het moment daar is zal het waarschijnlijk reuze meevallen en pas je je al snel aan en heb je zo weer een nieuw ‘schema’.

*Barst in zingen uit: ‘Let it go, let it goooo…♪’