Blauwe of roze muisjes?

‘Hoera het wordt een…’

Of ik een voorgevoel had of ik een meisje of een jongen zou krijgen? In het begin dacht ik echt een jongen, toen dacht ik weer een meisje, en zo schommelde het gevoel een beetje heen en weer.

Ja de klassieke beelden gingen door m’n hoofd; een schattig meisje in een tutu’tje, een klein stoer ventje op het voetbalveld.
En gaat het dan op mij lijken? Of toch op zijn/haar vader?
Ik denk dat elk stel dat een kindje verwacht wel nieuwsgierig is naar dit soort dingen.

Hoewel we in het begin hadden gezegd te wachten op de 20 weken echo om het geslacht te ontdekken, waren we toch te nieuwsgierig en hebben we een aparte echo ingepland. Toen ik de afspraak maakte zou het nog 5 weken duren voor we de echo zouden hebben.

Ik ging gewoon lekker rustig verder met de dagelijkse dingen. Het overgeven werd gelukkig steeds minder en ik kon weer wat meer eten. Omdat ik natuurlijk zo’n lange tijd niks binnen had gehouden kon ik niet te enthousiast alles eten en begon ik met wat lichte dingen; worteltjes in de ochtend of fruit, in de middag wat salade en witte rijst en zo tussendoor ook wat fruit. Het fruit was alleen niet echt een succes, dat kon ik blijkbaar nog niet hebben. Nou ja dan maar wat sap om ook wat vitamines en iets van suiker binnen te krijgen.
Toen ineens begon ik ontzettende trek in snoep te krijgen en in taart, heerlijke romige taart en toetjes. Ken je Sjaakie en de chocoladefabriek? Die paddenstoelen met die room? Ooh dát is waar ik naar snakte, een flinke schep met m’n handen nemen en m’n gezicht erin duwen!
Nu hou ik zeker wel van een taartje en ijsje op z’n tijd, maar dat ik nu ook snoep in huis ging halen vond ik wel opvallend. Want sinds ik samenwoon, wat nu al 5 jaar is, heb ik nooit snoep in huis gehad, en als ik het al had dan was het niet eens voor mijzelf. Nu had ik ineens haribo mix, haribo perziken, yoghurtsnoepjes en chocola in huis. Het ligt eigenlijk nog steeds in m’n kast want na een paar snoepjes heb ik er alweer genoeg van. Maar goed zo heb ik in ieder geval iets achter de hand mocht ik onverhoopt toch ineens wel trek krijgen en snakken naar een lekker snoepje. Taart in huis halen gaat me een beetje te ver, want ik weet dat ik er na een paar happen geen trek meer in heb, en het eigenlijk meer het idee is.

Omdat ik nu weer wat kon eten wilde ik het dan wel ook gezond houden, maar ergens bleef mini daar een stokje voor steken. Druiven? Echt niet, dat moet ik niet. Kwark? Veel te gezond, weg ermee! Simpele salade met wat rucola, nee hoor ook niet. Ik dacht dan bij mezelf; ‘Ja hoor lekkere diva is het ook, alleen maar lekkere dingen willen eten!’

De afspraak van de echo kwam dichterbij en ik begon toch wel nieuwsgieriger te worden; jongen of meisje? Op Google kun je honderden bakerpraatjes vinden, en hoewel ze echt niet altijd hoeven te kloppen ging ik ze een beetje vergelijken:

• Hang je veel boven de wc door de misselijkheid? Dan wordt het met zekerheid een meisje (nou mijn wc, en zo meerderen had ik inmiddels zeer goed bekeken, dikke vette ‘check’ dus)
• Lig je veel op je linkerzij, reken dan op een jongetje ( Tja ik lig wel lekker op m’n linkerzij ja..)
• Ontzettende trek in zoetigheid? Dan verwacht je een meisje (Aha, daar is die trek!)
• Besteed je veel meer tijd aan je uiterlijk en sta je uren voor de spiegel? Bereid je dan voor op een jongetje. (Nou alsjeblieft niet zeg, ik ben al blij als ik fris gedoucht ben en crème op m’n gezicht kan smeren. Bovendien in het begin had het toch geen nut om me op te maken, door het vele overgeven hing m’n mascara toch binnen de kortste keren op m’n knieën)

OK hier werd ik niet echt veel wijzer van, na al die bakerpraatjes gelezen te hebben kon het eigenlijk nog alle kanten op gaan.

De nieuwsgierigheid groeide, maar zo toch ook wel mijn voorgevoel. De meisjesnaam hadden we inmiddels echt uitgekozen, maar de jongensnamen bleven we toch best over twijfelen, en zo veranderden we het lijstje toch wel een paar keer. Als ik naar kleertjes keek was ik toch wel meer geneigd naar de meisjes afdeling. Maar dan keek ik naar die truitjes met stoere, gekke poppetjes erop bij de jongensafdeling en vond dat dan ook wel weer leuk. Pff.. Lastig hoor. Je wilt eigenlijk van alles kopen, maar ja je gaat toch geen overduidelijke jongens outfit kopen als het een meisje zou kunnen worden en andersom? Verdorie, kon ik nog niet ‘uitgebreid’ shoppen voor kleertjes. Dan moet dat maar even wachten.

Wat in de afgelopen tijd wel grappig was en opviel, was dat de meisjes naam die we hebben gekozen, steeds voorbij kwam op tv. Kijk het kan natuurlijk heel goed dat als je je eenmaal ergens op focust je het dan ook overal gaat zien, maar toch voelde het wel een beetje als een ‘teken’.

Woensdag, de dag van de echo.
’s ochtends zaten mijn vriend en ik de trein en vonden het toch best spannend worden dat we het die avond dan zouden ontdekken, dus allebei hyper naar het werk.
11:59 pff is de dag nou nog niet voorbij? Nou zo over een uurtje lunchen, dan nog 2 uur dan pauze en dan nog een uurtje.
16:30 Eindelijk! De werkdag zit erop!
Mijn vriend en ik ontmoetten elkaar op Schiphol en gaan dan even een hapje eten om zo wat tijd te doden. Toch kwamen die jongensnamen weer ter sprake; ‘Ik vind die naam op het lijstje eigenlijk niet meer zo leuk, jij?’. ‘Nee, ik eigenlijk ook niet’. Tja, en nu.. Natuurlijk wordt mini pas in Juni verwacht maar het is toch wel leuk om het kindje dan onderling bij de naam te kunnen noemen. Dus toch maar weer brainstormen voor een jongensnaam. Na een korte brainstormsessie waren we het dan toch eens geworden over een jongensnaam.

19:00 Ik val nog in slaap op de bank, om om 19:30 wakker te worden en ons klaar te maken voor de afspraak. Half versuft loop ik in de vrieskou naast mijn vriend naar de auto, en ineens word ik toch weer hyper. Over een half uurtje weten we het dan!

19:50 We lopen de praktijk binnen en mogen vrijwel meteen doorlopen naar de echokamer. De laatste echo was met 10.5 weken, en nu ben ik 17.5 weken, dus mini was best gegroeid, en actief dat mini was! De mevrouw laat ons mini van verschillende hoeken zien, en dan laat ze het weten.
Een meisje! Mijn vriend kijkt me aan, en zegt: ‘Een dochter, we krijgen een dochter! Je had het dus toch goed gevoeld’. Nu wisten we dat mini een meisje is en kunnen we haar bij haar naam noemen.

Blij lopen we het gebouw uit en gaan richting huis. Ik had al roze en blauwe ballonnen gekocht met het idee dat we daar dan een leuk iets mee konden doen en het op die manier aan de familie en vrienden konden laten weten met een leuk klein gemonteerd filmpje. Dus de roze ballonnen werden opgeblazen, en op A4-tjes hadden we de woorden geprint: ‘Hoera het is een…’ om hierachter aan dan de roze ballonnen te laten zien.
Dus het filmpje werd gemonteerd, en stuurden hem door naar onze ouders om dan aan de lijn/skype te wachten op hun reactie. Die waren natuurlijk allebei erg enthousiast. De inmiddels nieuwsgierige vrienden stuurden we ook het filmpje, en ook zij waren enthousiast.

Goh, en nu weten we het dan; mini is een meisje! Let the shopping begin haha.