Hoera ik ben zwanger!

Op 27 Oktober 2015 deed ik mijn eerste positieve zwangerschapstest, het drong niet helemaal door, en besloot de dag erna nog een test te doen, en de dag er na nog 1. Ja hoor alle 3 positief! Met nog steeds ongeloof maar toch een blij gevoel begon er nu een spannende tijd.

Zo moeder zo dochter?
Ik begon op internet te lezen over de ontwikkeling van een foetus, wat je allemaal nodig hebt voor de baby uitzet en natuurlijk ook de eventuele symptomen van een zwangerschap. Dat je misselijk wordt en overgeven een gebruikelijk iets is had ik inmiddels al wel begrepen, zo ook van mijn (arme) moeder die haar eerste 3 maanden totaal niets binnen hield. (Wat heb ik een respect voor haar dat ze dit bij zowel mij en mijn twee zusjes heeft doorstaan!) Zou mij ditzelfde ook te wachten staan dacht ik toen? Ik hoop het niet.

“Paniek! Ik moest NU uitstappen.”

De eerste 5 weken waren inmiddels verstreken en hoewel ik wel erg vermoeid was, en me echt een oma voelde daar ik al om 19:00 in slaap viel op de bank, bespeurde ik nog niets van misselijkheid of overgeven. Wel begon ik ‘last’ te krijgen van geuren; etensgeuren, parfum, noem het maar op. Maar hey ik geef nog niet over! Dacht ik toen..
Te vroeg gejuicht. Ik ging de 6^e week van mijn zwangerschap in, en voelde me niet helemaal fit toen ik s ’ochtends wakker werd, maar ik dacht er niet veel over na en smeerde een broodje kipfilet, lekker licht dacht ik. Ik liep naar de bushalte en voelde na een paar happen dat het broodje toch niet helemaal lekker viel dus gooide ik het maar weg. Ik kwam aan op station Zuid en nam de tram. Hier voelde ik mij echt beroerd worden en dacht nog: ‘Hmm m’n buik voelt niet helemaal fijn’ en ‘ik denk dat ik maar beter de eerstvolgende halte uit kan stappen’. Paniek! Ik moest NU uitstappen. De deuren van de tram gingen open en het was maar goed dat er niemand stond want die had anders mijn inmiddels half verteerde broodje kipfilet volop zich gekregen.

Het overgeven was begonnen
Het was begonnen. Wat was ik blij dat er niemand bij de halte stond en de straat vrij leeg was zodat ik ‘ongegeneerd’ de stoep kon trakteren op mijn maaginhoud. Toch voelde ik me wat ongemakkelijk dat het daar nu bij de halte in volle glorie te zien was dus ben ik maar naar de bakker gelopen aan de overkant van de straat om een emmer water te halen zodat ik het weg kon spoelen.
Ik bracht de emmer terug, voelde me wat opgelucht en liep weer terug naar de halte om op de volgende tram te wachten richting mijn werk.

Aangekomen op het werk begon ik mijn dag normaal en at mijn gebruikelijke ontbijtje, maar al snel voelde ik dat dit niet goed viel, en dus je raad het al; rennen naar de wc. Ja hoor overgeven. Buiten de deur hoorde ik iemand bezorgt vragen; ‘Gaat het wel? Moet ik iemand halen?’ ‘Nee hoor’ antwoordde ik ‘Het gaat wel OK’. Man ik voel me helemaal niet OK, maar het lucht in ieder geval op.
Je kunt begrijpen dat ik de rest van de dag niet veel meer heb gegeten.

Schaamteloos 
De komende weken die volgden werden niet beter. Ik ging inmiddels uit voorzorg op pad met minstens 3 plastic zakken, zodat als ik zou moeten overgeven ik het op z’n minst in een tas kwijt kon, en niet bij mezelf op schoot of erger in het gangpad van de trein, tram of bus.

De routine begon. Bij het wakker worden; overgeven. In de trein: overgeven. Op het werk aangekomen; overgeven. Ontbijt; overgeven, en ga zo maar verder.
In het begin hing ik nog netjes boven de wc, ik bedoel gadver het is niet mijn eigen wc. Maar na een tijdje begon ik schaamteloos te worden, op m’n knieën op de grond zitten en nog net niet de pot omhelzen. Geen probleem. Kijken mensen me aan in de trein omdat ik om 07:00 s’ochtends loop over te geven in een plastic zak? Ach ze kijken maar de andere kant op, zolang ik het maar kwijt ben. Het kon me allemaal niks meer schelen wat andere mensen ervan zouden denken. Ik trok mij het op dit gebied totaal niet aan. Ik had inmiddels zoveel (openbare) plekken gehad waar ik had overgegeven; openbaar vervoer, meerdere gemeentetuinen, verschillende stoepen, noem het maar op. Ach ik kan er nu eigenlijk best om lachen.

16 weken zwanger
Vier kilo lichter ga ik de 16^e week van mijn zwangerschap in, en gelukkig kan ik inmiddels weer redelijk normaal eten. Wat is dat heerlijk zeg! Mijn energie komt ook langzaam weer wat terug, en ik kan op een rustig tempo de dagelijkse dingen weer een beetje oppakken.

Ondanks dat de afgelopen periode best pittig is geweest, ben ik helemaal blij dat er een kindje op komst is. We gaan een gezinnetje worden. Superspannend en leuk!

Ik kan niet wachten om onze mini te zien eind Juni!
Zie het al helemaal voor me om hem/haar vast te houden, lekker te gaan wandelen in het bos en dat het fijn geknuffeld gaat worden door zijn/haar tantes/ooms en opa en oma’s.
We zijn door de familie en vrienden al behoorlijk verwend met kleertjes en verdere spulletjes voor de kleine en zo af en toe kijk ik er even naar, en dan wordt het toch best echt.

Ik word mama!